Անուշ ՍԱՐԳՍՅԱՆ. Խոնարհումս՝ բոլոր իսկական ուսուցիչներին

Կար ժամանակ, երբ իմ ասելիքը նամակով էի պատմում ուսուցչուհուս. կարմիր լուսանցքով սպիտակ էջին հանձնում էի դեռահասի սիրտս` հարցականներով, հույզերով, բողոքով, ցավով, սպասումով, ու օրագրիս մեջ թաքցրած` փոխանցում նրան: Հետո նույն փոստով էլ ստանում էի պատասխանը, որի մեջ դարձյալ սիրտ էի գտնում... Դա մի անխոս դասամիջոց էր լինում մեր միջև, որտեղ հավասար դերերով սկսվում ու ավարտվում էր մի ամբողջ դասապատմություն: Կյանքումս տեսած ամենասիրուն տառերն էին դրանք`կարմիր թանաքով գրված, որոնց անմոռանալի կետադրության մեջ աշխարհը դառնում էր սիրելի, արևի հատիկներով զարդարուն, ծիածանագույն... Խոնարհումս նրան` իմ ընկեր ՎԱՐԴԱՆՅԱՆԻՆ... Խոնարհումս` իմ բոլոր ուսուցիչներին: Խոնարհումս` բոլոր իսկական ուսուցիչներին, որոնք ինքնամոռաց տրվում են աշխարհի ամենաշնորհակալ ու ամենաանշնորհակալ աշխատանքին... Շնորհավորում եմ այն բոլոր աշակերտներին, ում կյանքում կան այդպիսիք:

Մեկնաբանություններ