Բաներ կա, որ ասելու չէ, բայց ուզում եմ ասել։ Ես հենց չասվածը ասելու համար եմ։

Մի քանի տարի է՝ մարդկանց գաղափարապես նախապատրաստում էին քաղաքական աշխարհի անմարդկային աշխարհընկալմանը, և դա մատուցում էին որպես քաղաքական օրինաչափություն, նաև հաղթանակ-փոխվում է աշխարհակարգը, ստեղծվում է բազմաբևեռ աշխարհ, որի հիմնական գաղափարախոսությունը ուժի իրավունքն է:

Հրապարակներով, փողոցներով, նրբանցքներով, հազար ու մի ծակ ու ծուկով հորձանք էր բարձրանում: ՈՒռցորվում, փոթորկվում, փրփրում, կատաղած պատեպատ զարկվում: Սելավ ա, սելա: Խաբարդա...

Մեր ժողովուրդը փողատեր մարդու չի սիրում, սիրում է աղքատներին, առավել շատ իր աղքատությունը։ Մարդիկ դժգոհում են հարուստներից` փոխարենը դժգոհելու իրենցից, թե ինչու՞ իրենք հարուստ չեն։ Ազգի մերանը ազգային հարստությունն է։ Հարուստների մեջ ևս կան մարդիկ` ովքեր իրենց հարստությունից շատ սիրում են Երկիրը` Հայրենիքը։ Այո, երջանկությունը միայն հարստության մեջ չէ, իսկական երջանկությունը հանրային բարօրության մեջ է, ազգի ապահովության և բարգավաճման մեջ։ Միայն անասունը կարող է երազել անվախճան արոտավայրերի մասին։ Եվ վերջապես, որքա՞ն կարելի է որոճալ...

Այո՛, ցավոք, աշխարհի գրված-չգրված անխախտ օրենքներից մեկն այն է, որ հաշվի են նստում ուժի և քանակի հետ:

1920 թվականի հոկտեմբերի 30-ին, երեկոյան ժամը 9-ին թուրքական զորքերը առանց կրակոցի մուտք գործեցին ամնատչելի Կարսի բերդ-ամրոց։

Լավ ա, որ գոնե էս տխուր ու վհատ օրերին թեկուզ քիչ, բայց մեկ-մեկ էլ լավ բաներ են կատարվում։

Աւանդութիւնը սերունդներու ու անոնց միջոցով փոխանցուած ժառանգութիւն է, որ կ՛ընդգրկէ անձին, ընտանիքին, հաւաքականութեան եւ ազգին իւրայատուկ միտքը, կեցուածքը, վարուելակերպն ու, տակաւին, ընկերային եւ կրօնական սովորութիւնները: Աւանդութիւնը այս իմաստով կը դառնայ ապրող կեանք` ներառելով մարդուն, հաւաքականութեան եւ ազգին ամբողջական մշակոյթի գիտակցութիւնը:

Աշխարհում հարուստ պետություններ շատ կան: Կան նաև հարուստ անհատներ։ Հրեաները, օրինակ, իրենց գոյության սկզբից մինչև այսօր նպատակաուղղված կուտակել են իրենց ձեռքում ահռելի գումարներ և փողով լուծել իրենց ազգային խնդիրները`ձեռք բերեցին տարածք, որ դարձավ հայրենիք ու պետություն, միջազգային քաղաքական ասպարեզում դարձան հիմնական խաղացողներից մեկը` հաճախ`ստվերային:

Աննա Այվազյանը ծնունդով Վրաստանի Ախալցխայի Նորշեն գյուղից է, ավարտել է Ակսել Բակունցի անվան ուսումնարանը, ապա Երևանի Մանկավարժական ինստիտուտի պատմա-բանասիրական ֆակուլտետը։ Ամուսնացել է արցախցի երիտասարդի հետ և տեղափոխվել է Արցախ։ Արցախյան առաջին ազատագրական պատերազմի տարիներին նա Արցախում էր։ Նրա աշխատանքային գործունեությունը կապված է կրթության ու մշակույթի, ապա նաև բանակաշինության հետ․ աշխատել է Արցախի Հանրապետության Պաշտպանության բանակում, ծառայել է ՀՀ ՊՆ-ում, ունի փոխգնդապետի կոչում։