Ոչ-ոքի չի հետաքրքրում հայոց լեզվի ողբերգական, կիսամեռ վիճակը։ Տակուվրա շարունակում են օտարալեզու բառերով պղծել մայրենին՝ հայի ինքնության հենքը։ Կգա ժամանակը կխոսեմ լեզվի հարցում Սահմանադրական խախտման, Լեզվի մասին օրենքի անսպեռ ոտնահարումների մասին։ Իսկ հիմա որոշեցի անել հետևյալը։ Ժամանակների ընթացքում իմ կարդացվածքների մեջ հանդիպել եմ բացառիկ գեղեցիկ, իմաստալից, մեր լեզվի բառակազմության կանոններին լիովին համապատասխանող բառերի, որոնք տարիների ընթացքում գրի եմ առել ու պահել, և որոնք չկային բառարաններում։ Այժմ այդ ամենը հրապարակ եմ հանում, որպես սպեղանի։ Ընդ որում, յուրաքանչյուր բառ աղբյուր ունի, ես ոչինչ չեմ հորինել։

Պատուհանից շատ սիրուն ա, ներքևում էլ։ Իսկ դրսում ցուրտ չի։ Սիրում եմ, երբ ձյունը ճռճռում ա ոտքերիս տակ՝ ճը՜ռ-ճը՜ռ, ինձ մի տեսակ՝ նոփ-նոր, դեռ չբացած ճռճռան նվեր եմ զգում։ Համ էլ քայլերս փափու՜կ-փափուկ են, ասես խտացրած ամպի վրա քայլեմ։ Երևի շատակեր հրեշտակները նույն զգացողությունն ունեն ամպի վրա քայլելիս՝ պիտի որ ամպը ճռճռա նրանց ծանրության տակ։

Փետրվարի 23-ը Մինաս Ավետիսյանի հիշատակի օրն է

Հայաստանյան ձյուն, կարծես դու էլ քաղաքականացված լինես։ Գալիս ես` ցանկալի ես թվում, անբասիր ու ճերմակ, երազանքների խոստումներով։ Արդարության արևը կպավ քեզ թե չէ, հալչում ես, դառնալով տտիպ ցեխ, ներբաններին կպած յուրաքանչյուրիս տուն ես մտնում։ Մերը կավն է՝ առավել կպչուն ու սոսնձանման, դժվար է այն հեռացնել։

Ես երբեք չէի մտածում, որ երբևէ կգտնվեմ հեռու իմ սիրասուն Հայենիքից։ Անգամ իմ քաղաքից բացակայելը, ինձ համար դավաճանություն էր համարվում։

Հիշում ե՞ք` «Շտիռլիցի» մեջ, որ բժիշկն ասում ա՝ անկախ նրանից, թե քանի տասնյակ տարի ես ուրիշ երկրում ապրել ու ուրիշ լեզվով խոսել, երկունքի ցավերի մեջ քո ծննդավայրի բարբառով ես գոռում «մամա»։ Դա բացարձակ ճշմարտություն ա։ Կյանքի առաջին տարիներին մարդու մոտ ստեղծվում ա լեզվի էն շերտը, որով մարդն իր կյանքի ընթացքում արտահայտում ա իր ամենախորը զգացմունքները։

Շատ եմ ուզում լավ ծանոթանալ ԱԲ-ին։ Գիտեմ, որ լավ ծանոթանալու համար պիտի շատ ժամանակ տրամադրեմ դրան, լիքը կարդամ, ուսումնասիրեմ, հաջող ու անհաջող փորձեր անեմ։ Այլ ճանապարհ չկա։

Ֆեյքերի խնդիրը ամենևին էլ նոր չէ: Այդ երևույթին անդրադարձել է դեռևս Հովհաննես Թումանյանը՝ 1911 թվականին:

Ավոկադոն իտալացի փաստաբան չի, այլ մրգի ու բանջարեղենի միջև գտնվող բույս ա, որը երկուսից էլ վերցրել ա ամենաանհամը, ինչպես, ասենք՝ հայտնի ֆիզիկոսի ու հռչակավոր երգչուհու որդին կարող ա սովորական գորշ պատգամավոր լինել։ Եթե կորիզն ու կլեպը հանես, տակը բան չի մնա, բայց էդ մնացած մի քիչն էլ էնքան անհամ ա, որ մի մեծ դդումի չափ անհամություն ունի։ Ես սապոն չեմ կերել, բայց ինձ թվում ա՝ եթե սապոնը միրգ լիներ, էդ համը կունենար։ Պարզապես՝ սա ծամելիս չի փրփրում։