Վերջին օրերին մտքով շատ եմ վերադառնում 2015 թվական։ Ավելի ճիշտ՝ 2015-ի ապրիլ։ Ապրիլի 23։ Մտածում եմ՝ ամեն ինչ այդ օրը սկսվեց։ Հանրապետության հրապարակում 2015-ի ապրիլի 23-ին «հոգիներ էին արթնացնում»։ Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի նախօրեին Երևանի սրտում զանգվածային փսիխոզ էր։ Այդ օրն առաջին անգամ ես տեսա մեր ժողովրդի այն շերտը, որի գոյության մասին չէի էլ կասկածում։ «Հեյ ջան, ղափամա, համով-հոտով ղափամա»… Մինչ այս պահը հնչում է ականջներիս մեջ։ «Աման Թելո, Թելո ջան, Թելո»…

Քանի դեռ Տիգրան Ավինյանը պատասխանատվության չի կանչվել պետական բյուջեից 25 միլիարդ դրամ մսխած ԱՆԻՖ-ը ղեկավարելու համար, քանի դեռ Իջևանի գինու, կոնյակի գործարանի ղեկավարությանը մեղադրանք չի առաջադրվել Աղստև գետի հունը ավերելու, այնտեղ ապօրինի կերպով երկար, մեծ պատ սարքելու, Իջևանի դենդրոպարկի ջրառը ոչնչացնելու, դրա հետևանքով դենդրոպարկի հազվագյուտ և արժեքավոր բուսականության մի զգալի մասի չորանելու, բնությանը, պետությանը միլիոնավոր դոլարների վնաս պատճառելու համար, Նիկոլ Փաշինյանի ու նրա իշխանության ներկայացուցիչների կողմից կոռուպցիայի դեմ պայքարի մասին հայտարարությունները բլեֆ են։ Ձուկը գլխից է հոտում։

Անհերքելի փաստ է, որ հայ հասարակության և իշխանության միջև գոյություն ունեցող մշակութաբանական հակասությունն այսօր առավել խորքային ու հիմնարար բնույթ է կրում, քան երբևէ։ Սա պարզապես քաղաքական հայացքների կամ կողմնորոշումների տարբերություն չէ։ Այստեղ խոսքը վերաբերում է երկու տարբեր մտածողությունների, արժեքային համակարգերի և պատմության ընկալման բախմանը։

Ես ֆիզիկոս չեմ, տիեզերական մարմինների հետ սեղան չեմ նստել, բարդ հաշվարկներ չեմ արել, բայց ինձ միշտ մի բան ա զարմացրել՝ ո՞նց ա պատահել, որ լուսինը երկրից գտնվում ա նենց հեռավորության վրա, որ արևի խավարման ժամանակ ճիշտ արևի չափի ա դառնում մեր համար ու միլիմետրի ճշգրտությամբ փակում ա արևը։ Էդ ո՞վ ա տենց հաշվել։

ԱՆԻՖ-ի փողերը Տիգրան Ավինյանը տնօրինել է այնպես, ինչպես մարդը վարվում է սեփական փողերի, եկամուտների հետ:

Ադրբեջանում ապօրինի պահվող Արցախի նախկին պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանը հեռախոսազանգերի, նամակների միջոցով ընտանիքին է փոխանցել յոթ կարևոր աքսիոմներ, որոնցով առաջնորդվում է իր կյանքում: Նա խնդրել է հրապարակային դարձնել դրանք, որպեսզի մարդիկ ևս մտածեն դրանց շուրջ։

«Քանի դեռ Հայաստանի Սահմանադրություն չի փոփոխվել, խաղաղության պայմանագրի ստորագրումն անհնար է»,- թուրքական «Անադոլու» գործակալությանը տված հարցազրույցում ասել է Ադրբեջանի ԱԳ նախարար Ջեյհուն Բայրամովը:

Կարո՞ղ եք երևակայել «Եհովայի վկաների», «Կյանքի խոսքի» կամ այլ աղանդավորական քայքայիչ շարժումների պարբերական հավաքներ Պետական համալսարանում, Մաշտոցյան Մատենադարանում և հայագիտական այլ կենտրոններում։ Դժվար է, չէ՞, բայց անհնար էլ չէ։

Վատիկանի Գրիգորյան պապական համալսարանում, այսպես կոչված՝ «Քրիստոնեությունը Ադրբեջանում» գիտաժողովի հեռահար նկրտումները մեկնաբանելու կարիք չկա։

Ի՞նչ արդյունք կարող են տալ հայ-ադրբեջանական բանակցությունները Թուրքիայում՝ հայասպան պետության հովանու ներքո։ Պարզ է՝ Հայաստանի համար ոչ մի դրական արդյունք, այլ միայն հերթական զիջումներ ու նվաստացումներ։ Թշնամական պետությունում՝ Թուրքիայում, նրա հայատյաց դաշնակցի՝ Ադրբեջանի հետ ՀՀ ներկայացուցիչների (հատկապես՝ արտգործնախարարի) հանդիպումն ու բանակցություններն արդեն իսկ ազգային նվաստացում ու խայտառակություն են։