Հանրությունը շատ դաժան է ու միաժամանակ շատ խոցելի. մեկ ինչ-որ մեկին աստվածացնում է, դարձնում կուռք, առասպելական կերպար, հետո, շատ քիչ ժամանակ անց, այդ նույն կերպարին սարքում է հրեշ, ատելի, հռչակում ոչնչություն...
Հայաստանի նման աղքատիկ երկրում ամեն օր կատարվում է 17 մլրդ դրամի խաղադրույք կամ՝ տարեկան 6 տրիլիոն 205 մլրդ դրամի։ Դա տարեկան մոտ 16 մլրդ դոլար է, ինչն ավելի շատ է, քան մեր երկրի առանց այդ էլ ուռճացված պետական պարտքը։
Մինչ Հնդկաստանը մեզ ժամանակակից զենք է մատակարարում և փորձում է արդիականացնել եղած հին` առանց հրթիռների, СУ-30 կործանիչները, Հայաստանում ապաստանած Հնդկաստանի քաղաքացի հնդիկները պարբերաբար հայտնվում են հայազգի շահախարդախների թիրախում:
Ամեն օրվա նման աշխատանքի էի գնում Սիլաչու ծածկած շուկայի կողքով։ Աշխույժ ձայներ լսեցի։ Ժողջանն էր խոսում նիկոլի մասին։ Պարծենալու բան չի ուրիշի զրույցին ականջ դեմ տալը, բայց լսողությունս լարեցի։ Զրույցը ազգի փրկության մասին էր։
Սեպտեմբերի 7-ին Հայաստանում տեղի ունեցավ ողբերգական դեպք․ զինված տղամարդուն վնասազերծելու ժամանակ զոհվեց մեկ ոստիկան՝ ոստիկանության կապիտան, վիրավորում ստացավ ևս մեկը՝ ոստիկանության լեյտենանտ։
Մեր մանկության Երևանում գրեթե ամեն բակում, գոնե ամեն թաղում մի խելապակաս լինում էր: Շատերը այդ խելապակասներին կանչում-խոսեցնում, երգացնում ու կայֆ էին բռնում վրեքը: «Լավ բան չեն անում, դուք չանեք»,- ասում էին մեր մեծերն ու ծնողները: Կայֆ բռնողներին էլ երբեմն ամոթանք տվողներ կային:
Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության տարիներին Հայաստանում խաղամոլությունը հսկայական չափերի է հասել։ Այն լայնորեն տարածված է ոչ միայն Երևանում, մեծ քաղաքներում, այլ նաև հեռավոր մարզերում։
Իշխանության այն դեմքերը, ովքեր ջանասիրաբար համոզում էին հանրությանը, որ «դելիմիտացիայի» միջոցով Ադրբեջանի հետ սահմաններն են ճշգրտում, իսկ իրականում` Բաքվին միակողմանի զիջումներ անում, ամառային հանգիստն են վայելում:
Հեշտությամբ կարելի է նկատել, որ հնդկա-պակիստանյան հակամարտության սրումը հայկական տեղեկատվական դաշտում ոչ միայն բավարար արձագանք չի գտնում, և մի տեսակ տեղեկատվական վակուում է ստեղծվել, այլև հայ-հնդկական հարաբերությունների ռազմավարական բնույթին համահունչ չէ...