Սիրիայում տեղի է ունեցել ուշագրավ և առանցքային իրադարձություն, որը, կարծես, դուրս է մնացել մեր ուշադրությունից, մինչդեռ, մենք պետք է Սիրիայում տեղի ունեցողը մշտապես տեսադաշտում պահենք և մանրակրկիտ ուսումնասիրենք։

Երեկ Նիկոլ Փաշինյանի Գյումրի կատարած այցն ինքնին վկայում է իշխանության ցայտնոտային վիճակի մասին, երբ հենց նա շատ լավ հասկանում է, որ լուրջ խնդիրների առաջ է կանգնած։ Իշխանությունը դարձել է պրիմիտիվության աստիճանի ընկալելի ու միօրինակ, իսկ նրա գործողությունների հաջորդականությունը՝ կանխատեսելի և պլագիատային։ Երեկ ականատես դարձանք փաստացի մեկ շաբաթ շուտ մեկնարկած քարոզարշավի. Նիկոլը բղավում էր, մնացածը ծափահարում էին։ Սա էր ՔՊ-ն՝ իր ողջ մերկությամբ ու «հմայքով»։

Ամերիկյան քաղաքական ռեալիզմը հուշում է, որ ամենից ծիծաղելին այն է, երբ եվրոպացիները սպառնում են ՌԴ-ին:

Երեսուն տարուց ավելի ձգվող քաղաքագիտական դիսկուրս կա. բանավեճի և գաղափարականացված տարբեր դիրքորոշումների կենտրոնում փլուզված երկբևեռ աշխարհակարգից հետո ձևավորված նոր միջազգային հարաբերությունների համակարգի բնութագրումն է...

Թույլերի ամենաթույլ կողմը նրանց էմոցիաների ու կանխակալ կարծիքների իշխելն է իրենց գիտակցության վրա, որն էլ նրանց դարձնում է անիրատես և ստիպում է տեսնել միայն այն, ինչ ուզում են տեսնել:

Ցանկացած քաղաքագիտական հետազոտություն-վերլուծություն հավաստի և գիտական է այնքանով, որքանով այն հենվում է պատմության փորձի և դասերի վրա: Հակառակ պարագայում, այն դառնում է հեղինակի քաղաքական համոզմունքների, զգացմունքների ու սենտիմենտալ տպավորությունների բառակույտ...

Հայաստանում տգիտությունը համատարած է ու համազգային։ Տարրական ու պարզ հարցերում անգամ տգիտությունը վերելք է ապրում` թե՛ քաղաքական դաշտում, թե՛ մյուս բոլոր դաշտերում։ Անգամ առօրյա զրույցներում, ակնհայտ պարզ հարցերում երևում են տգիտության երկար, ցցված ականջները։

Եթե մի հրաշքով աշխարհը խուսափի միջուկային պատերազմից, ու դիվանագիտության պատմության նոր դասագրքեր գրվեն՝ բնաբանի փոխարեն գրելու են. «ԵՐԲԵՔ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ ՉՏԱՔ ԾԱՂՐԱԾՈՒՆԵՐԻՆ»...

Մենք խիստ կարիք ունենք արթնանալու լեթարգիական քնից և հասկանալու, որ մեր մանկապարտեզային թոթովանքները ապրելու ու երկիր ունենալու մասին իրականության հետ ընդհանրապես աղերսներ չունեն:

Որևէ մարդկային համակարգի վիճակի անկայունությունը, լինի այն անձ, երկիր կամ երկրների կոալիցիա, հասնում է իր առավելագույնին, եթե նա ունի մեծ հարստություն ու ընդհանրացված քաղաքակրթական մեծ արժեք, բայց չունի համապատասխան ուժ դրանք պաշտպանելու համար: