Հրապարակագիր, պատմաբան Արամ Անտոնյանը (1879, Կ․Պոլիս-1951, Փարիզ) ցեղասպանությունը վերապրած քչերից մեկն է։ Որպես ականատես, նա ցեղասպան թուրքի վայրագությունները ներկայացրել է մի շարք հոդվածներում ու գրքերում։ Ահա մի փոքրիկ հատված նրա «Մեծ ոճիրը» գրքից...

Ձեզ թվում է, թե Մինսկի խմբի լուծարմամբ այս տականքը միջազգային հարաբերություններում միայն այս երեսունհինգ տարիների ձեռքբերու՞մն է զրոյացնում։ Իհարկե, ո՛չ...

1884 թ. ապրիլի 20-ին Արևմտյան Հայաստանի Սեբաստիայի նահանգի Բրգնիկ գյուղում` Գրիգոր Չպուգքյարյանի և Թագուհի Պաղտիկյանի ընտանիքում, ծնվեց անդրանիկ զավակը, որին ծնողներն անվանեցին ԴԱՆԻԵԼ...

Արման Կոթիկյանը (1896, Տրապիզոն-1968, Երևան) ոչ միայն հրաշալի կատակերգու էր, ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստ, այլև բանաստեղծ ու թարգմանիչ։ Նա իր «Մխացող շուշաններ» բանաստեղծական ժողովածույում մեջբերել է մոր հետևյալ խոսքը...

1919 թվականի հունվարի 18-ին Փարիզում իր աշխատանքները սկսեց Փարիզի խաղաղության կոնֆերանսը, որի նպատակն էր համակողմանի քննել Առաջին համաշխարհային պատերազմին առնչվող բոլոր հարցերը և պատրաստել խաղաղության պայմանագրեր...

Կուրսային էինք գրել: Պարզվեց, որ կուրսայինները բաժանել էին հեղինակավոր մարդկանց, որ արժևորեին-բանախոսելով: Իմը տվել էին Համո Սահյանին: Այդ օրերին դառն մի փորձության ենթարկվեցի և մի կերպ ու կարճ գրեցի, հասկանալով, որ մոտ տասը խնդիրների պիտի անդրադառնայի...

1992 թվականի ապրիլի 10-ին Ադրբեջանի Հանրապետության զինված ուժերի ստորաբաժանումներն Արցախի Հանրապետության Մարտակերտի շրջանի Մարաղա գյուղում իրականացրին հայ խաղաղ բնակչության կոտորած։ Առավոտյան ժամը 5-ին ադրբեջանական զինված ուժերն սկսեցին գյուղի հրետակոծությունը։ Արցախի ազատագրական բանակի մարտիկներ Լեոնիդ Ազգալդյանի և Վլադիմիր Բալայանի գլխավորությամբ հաջողվեց հետ մղել հակառակորդի երկու գրոհները:

Պատերազմը ահաւոր ու սարսափելի բան է: Մէկ կողմէ կը պատճառէ մահ ու կոտորած, բայց նաեւ` վախ եւ ընկճուածութիւն: Շարժապատկերի վրայ պատերազմական ժապաւէններ դիտելը կրնայ դիւրին թուիլ, բայց պատերազմի մէջ ապրիլը ուրիշ բան է: Այս ուրիշ բանին մէջ պէտք է իսկապէս ապրիլ եւ տեսնել կեանքի ողբերգութիւնները: Սիրելիներու եւ ծանօթ-անծանօթներու մահը: Անշնչացած դիակներ` սփռուած հոս ու հոն, տակաւին` անհետ կորսուածներ: Տուներու եւ շէնքերու քանդումներ եւ գետնայարկերու տակ ապաստանարաններու մէջ ապահով թաքստոց մը փնտռելու մղձաւանջ: Այս ապաստանարաններուն մէջ ստեղծուած քաոսային վիճակ, արդարեւ, շնչահեղձ ըլլալու աստիճան կողք կողքի կծկուածներ` դրացի թէ ոչ, որոնց հետ ստիպուած ես անցընել իւրաքանչիւր վայրկեանը: Այս վայրկեաններուն պիտի հաշուես իւրաքանչիւր հրթիռ եւ ռումբ, որ կը պայթի, եւ որուն պիտի յաջորդեն քանդումները եւ փշրտոցներն ու անոնց ձայներուն ահաւորութիւնը: Չեն ուշանար վլվլուկները եւ հարցումները. «Արդեօք որո՞ւ տունը քանդուեցաւ»:

Թբիլիսին Քռի վրա ունի տասնյակից ավելի կամուրջ, այնինչ Թիֆլիսն ուներ վեցը, որոնցից մեկը կրում էր Մնացականյանի անունը։

Թիֆլիսը հնում շուրջն ուներ մի քանի գյուղ, որոնք այսօր քաղաքի մաս են կազմում։ Դրանցից մեկը Խարբուխն էր՝ ներկայիս Խարպուխին։ Այն գտնվում էր քարափի լանջին, զառիվայր էր, դարիվեր, քարքարոտ էր և ավազոտ։ Հետաքրքիր է բառի ստուգաբանությունը։ Ըստ ավանդության, երբ մեկը հարբուխով էր հիվանդանում, հետը վերցնում էր կավե նոր փարչ, երկու սպիտակ մոմ, բլիթներ և ձեռագործ տղայի կամ աղջկա տիկնիկ, որ թիֆլիսահայոց բարբառով կոչվում էր տիկին․․․ Այդ ամենը տանում էր քարափի գլուխը, մոմերը վառում ու թողնում-հեռանում։ Բայց մինչ քարափի գլուխ հասնելը, մարդը քրտնում էր և հազն ու հարբուխն անցնում։