Մենք միայն վերլուծում ու ձգտում ենք կանխատեսել, թե ինչ կտա մեզ այդքան բաղձալի խաղաղության պայմանագիրը։ Առավել սթափ դատողները գիտակցում են, որ դրանում ամրագրված կետերն այն հիմքերն են, որոնք, ի վերջո, հանգեցնելու են Հայաստանի, որպես պետության, լուծարմանը։ Այս մասին շատ է խոսվում ու դեռ կխոսվի։

Նախօրեին հստակ դարձավ, որ տապալված ու ապիկար դիվանագիտության հետևանքով Հայաստանին ամբողջովին և հիմնովին պարտադրվում է հերթական կապիտուլյացիոն փաստաթուղթը, որը, ինչպես հպարտորեն հայտարարեց Նիկոլը, իրենք պատրաստ են ցանկացած պահի ստորագրել...

Թուրքիան նախադրյալներ չի տեսնում Երևանում և Անկարայում դեսպանատների փոխադարձ բացման հարցը քննարկելու համար, APA-ին տված հարցազրույցում հայտարարել է Էրդողանի գլխավոր խորհրդական Աքիֆ Քըլըչը:

Թուրքի դեմ ծնկած կապիտուլյանտը որոշել է այս անասնական թեզով խաբել հանրությանը՝ թե ինչու՛ երկու տականք ֆրանսիացիների՝ Մակրոնի և Միշելի անմիջական հովանավորությամբ 2022 թ-ի հոկտեմբերի 6-ին Պրահայում ճանաչեց Արցախն Ադրբեջանի մաս, որի հետևանքները, ինչպես սպասելի էր, աղետալի էին լինելու Արցախի և Հայաստանի համար:

Հայաստանում օրական 17 միլիարդ դրամի խաղադրույքներ են կատարվում, օրական միջինը 1 միլիոն դոլարի թմրանյութեր են վաճառվում...

Բաքվում տեղի ունեցող «դատավարության» շրջանակներում, Ադրբեջանը քարոզչական առումով բավականին վտանգավոր ուղերձներ է փոխանցում և´ հայաստանյան հանրությանը, և´ միջազգային լսարանին:

Գյումրիի ընտրությունների նախընտրական կարգախոսներից կարելի է հասկանալ, որ թեկնածուներից շատերի հիմնական ուղերձն այն է, թե իրենք լավ մարդ են, քաղաքը սիրում են, քաղաքն էլ պետք է իրենց սիրի ու ... ընտրի։

Ինչպե՞ս ես։ Մեզնից հո չե՞ս խռովել, որ չենք գալիս քեզ տեսության։ Մի՛ նեղանա, ցավդ տանեմ, չթողեցին մոտդ մնանք։

Ենթադրում եմ, որ ինչպես Երևանի 2023-ի ընտրություններում իր պարտությունից անմիջապես հետո, գրեթե զուգահեռ, փաշինը, ալիևի հետ պայմանավորվածությամբ (համաձայնեցրած) իրականացրեց Արցախի հայության ցեղասպանական բռնագաղթը, այնպես էլ, Գյումրիում պարտվելուց հետո է նման մի հարձակում կատարվելու:

Գաղտնիք չէ, որ Ադրբեջանի ղեկավարությունը՝ ի դեմս Իլհամ Ալիևի, ցանկանում է Բաքվում տեսնել ՀՀ նախկին նախագահներին, մասնավորապես` Ռոբերտ Քոչարյանին և Սերժ Սարգսյանին, ինչո՞ւ չէ՝ նաև ղարաբաղյան շարժման ակտիվ մասնակիցներին: Եվ շինծու մեղադրանքներով Արցախի ռազմաքաղաքական նախկին ղեկավարության «դատավարության» միջոցով ալիևյան տրամաբանությամբ փորձ է արվում լեգիտիմ հիմքեր ստեղծել նշված նպատակի իրականացման համար, ընդ որում՝ Արցախի նախկին նախագահների միջոցով, այլ հարց է՝ որքանո՞վ է դա հաջողվում կամ հաջողվելու Ադրբեջանին: