Բաշիբոզուկ Ալիևը երեկ կրկին սուր էր ճոճում Արցախի, Հայաստանի, ընդհանրապես հայության դեմ, ճամարտակում Ադրբեջանի ու Թուրքիայի հետագա մերձեցման և մեր տարածաշրջանում գերիշխելու մասին:
Նա սպառնում, լոպազանում և հոխորտում էր Շուշիում, արցախցիների քթի տակ, Ստեփանակերտից մի քանի մետր հեռավորության վրա:
Իսկ միևնույն ժամանակ արցախյան բանակի նախկին հրամանատարը «պայծառացած» խոսում էր Ադրբեջանի հետ երկխոսության օգտին, իսկ արցախցիների պայքարը որակում իմիտացիա: Պարզապես ծաղրում էր պայքարողներին, նսեմացնում պայքարի գաղափարը:
Մինչդեռ մեր հանրության մեծ մասը նման անհատններից ակնկալում է միանգամայն այլ կեցվածք ու գաղափարախոսություն, ազատագրական այն մտայնությամբ, ինչի շնորհիվ նրանք կայացել են արցախյան առաջին պատերազմում և բազմաթիվ շնորհների արժանացել պետության ու հանրության կողմից:
Մարդիկ թաքուն հույսով սպասում են, որ նախկին մարտական գեներալները և մյուս բարձրաստիճան սպաները կծրագրեն ու կգործադրեն պայքարի առավել կարճ ու արդյունավետ միջոցներ, կոգեշնչեն ժողովրդին իրենց խիզախ կերպարով և նպատակային քայլերով՝ հետամուտ նրա արժանապատիվ, ազատ ու ապահով կյանքին:
Հատկապես այնպիսի քայլերի ակնկալիքը կա, որոնց մասին նախազգուշացումն իսկ սանձարձակ Ալիևին ու նրա գործակիցներին կստիպեն առնվազն չսպառնալ ու չհոխորտալ:
Թե՞ գեներալները պատրաստվում են աղ ու հացով դիմավորել թուրք բաշիբոզուկներին:
Անկասկած, պայքարով է լինելու փրկությունը: Մի՛ փախեք պայքարից: Գոնե այս պահին ոգեշունչ խոսքով կռվեք հանուն ձեր ու բոլորի պատվի, եթե իրական պայքարի այլևս ունակ չեք:
Կամ պարզապես լռեք՝ վերջնականապես չարատավորելու ձեզ, չվարկաբեկելու մեր ժողովրդի սուրբ մաքառումը:
Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ