1949 թվականի դեկտեմբերի 18-ին է ծնվել Ղուկաս Սիրունյանը: Նրա պապն ու հայրը սասունցիներ էին, ովքեր ապրեցին ու մեռան Սասունից հեռու, բայց Սասունը երբեք չհեռացավ ու չմեռավ նրանց հոգում:
Նա էլ իր պապի ու հոր պես ապրեց՝ Սասունը միշտ ապրեցնելով իր մեջ:
Նա այս աշխարհում ապրեց միայն 68 տարի, բայց իր գրով խոր, անջնջելի հետք թողեց, որը ժամանակի հողմերն անգամ չեն կարող ջնջել:
Նա նաև իր մասնիկը թողեց այս աշխարհում, իր գաղափարների ու համոզմունքների կրողին, շարունակողին, ով պիտի հոր նման գրի մեր ամենագունեղ երազների ու նպատակների մասին, որ... «չվերջանանք, ընթանանք»:
Ղուկաս Սիրունյանը գրեց մեր իդեալների, երազանքների մասին, նրա գիրը մեր ամենագունեղ երազների ու նպատակների խառնարանը դարձավ:
Այսօր նրա 75-ամյակն է, 75 տարի, որից արդեն յոթերորդը նա նշում է Սասունի երկնքի կապույտներում՝ իր նախնիների ու այնքան պաշտելի ֆիդայիների հետ: Եվ, երբ Սասունում անձրևն իր կաթիլները մաղում է Անդոկի ու Մարաթուկի վրա, երևի անհանգիստ պոետի արցունքներն են, որոնք հորդում են նրա՝ բնիկների կարոտից լճացած աչքերից:
Երկնային ծնունդդ շնորհավո՛ր, պոե՛տ...
Գևորգ ԳՅՈՒԼՈՒՄՅԱՆ