«Եթե չեք ուզում թրքանալ, պատերազմ կլինի»

Կարելի է, իհարկե, մի շարք բացատրություններ գտնել «հայկական ֆենոմենին», այսինքն՝ այն բանին, թե ինչու են հազարավոր մարդիկ («ժողովուրդը») արտաքուստ ու խորապես անտարբեր: Օրինակ, երբ կրիտիկական տեղեկությունները հաջորդում են մեկը մյուսին 1 լուր/ժամ արագությամբ, մեծ է հավանականությունը, որ արդեն 4-րդ լուրը պարզապես չի ընկալվի, իսկ 6-րդը շատերը չեն էլ նկատի:

Հնարավոր է, «արգելակումն» սկսվի 10-րդ կամ 12-րդ լուրից, բայց դա չի էականը տվյալ դեպքում:

Էականն այն է, որ, օրինակ, ԱՄՆ նախագահ Թրամփի հատուկ ներկայացուցիչ Սթիվ Վիթքոֆը Մոսկվայից անմիջապես մեկնեց Բաքու: Էլ ավելի էական է, որ ԱՄՆ ներկայացուցիչը Հայաստան չեկավ:

Գրեթե ոչ մեկը դրան ուշադրություն չդարձրեց: Իսկ ով էլ դարձրեց, նրան ուշադրություն չդարձրեցին:

Իսկ ի՞նչ ուներ ԱՄՆ նախագահի հանձնակատարը քննարկելու Բաքվի հետ, ու դա ի՞նչ էր, որը Հայաստանի հետ քննարկելու ոչ մի անհրաժեշտություն էլ չկար:

Իսկ գիտե՞ք, թե ինչու Հայաստանի հետ քննարկելու կարիք չկար:

Կարճ ասեմ. որովհետև Հայաստանն էլ արդեն չկա: Որպես սուբյեկտ չկա: Պարզապես ձեզ չեն ասում, որ տրամադրություններդ չընկնի, իսկ ինքնուրույն գլխի ընկնել... ոչ թե չեք կարող, այլ չեք ուզում:

Մյուսը, ինչն ընդամենը հպանցիկ ուշադրության արժանացավ, այն է, որ Հայաստանի իշխանություն համարվողը հայ ժողովրդին ամենաուղիղ ու ցինիկ ձևով սպառնաց պատերազմով: Գործնականում փաշինն իր ներկայացուցիչների բերանով սպառնաց՝ եթե չեք ուզում թրքանալ, ապա պատերազմ կլինի: Այսինքն, իշխանություն, որի գոյության առաջնային իմաստը պետության ու ժողովրդի անվտանգությունն ապահովելը պիտի լինի, ժողովրդին սպառնում է պատերազմով, եթե նա՝ ժողովուրդը, չհամաձայնի ուրանալ իր ազգությունը, հավատը, լեզուն...

--

Հայաստանի հասարակության էսօրվա վիճակը նարկոզն է: Հայերեն ասած՝ ԱՆԶԳԱՅԱՑՈՒՄԸ: Հասկանալի է, անզգայացումն այն բանի համար, որ կոտորածն ու ոչնչացումը կոտորողի ու ոչնչացնողի համար առավելագույնս անխոչընդոտ լինի:

Էդքան բան:

Հ.Գ. Շարունակեք քննարկել, թե «ով բերեց նիկոլին»: Դա չափազանց կարևոր հարց է: Չափազանց: Դա գիտե՞ք, թե ինչքան կարևոր է... օ-օօ՜... Այնքան կարևոր, որ 7 տարի դրանից էն կողմ հարց չեք տեսնում, մինչդեռ ամեն ինչ կատարվել է բոլորի աչքի առաջ ու այնքան բացահայտ, որ ամոթ է ասել:

Արմեն Հակոբյան

Մեկնաբանություններ