Աղոթարան

Անոնք ճամբորդեցին անծանօթ ու դաժան ճամբաներէն, ունեցան վիշտ, ունեցան արցունք ու բերկրանք, մինչեւ որ անոնց աչքերը իմաստութիւնով լեցուեցան, եւ տեսան, որ իրենց հոգիի կապոյտ լռութեան մէջ միացման գիծ մը կայ Երկնքին հետ:

Դուն յայտնուեցար անոնց հոգիներուն մէջ, Տէ՜ր, այնպէս, ինչպէս արեւին տակ խանձուած, հողն աղնձուած՝ արտին մէջէն պաղուկ ու ջինջ աղբիւր մը կը յայտնուի յանկարծ՝ անծանօթ խորութեան մէջ թաքնուած: ՈՒ անոնք տկար բառեր փնտռեցին՝ բացատրելու համար իմաստը այն լռութեան, բացատրելու համար Քեզ, Տէ՜ր: Եւ, սակայն, միշտ ալ մնացիր անբացատրելի՝ ճիշդ ու ճիշդ մարդոց հոգիներուն պէս:

ՀԱՄԱՍՏԵՂ

Մեկնաբանություններ