Սրտառուչ մի «երկխոսություն»

Կամերային երաժշտության տանը տեղի ունեցավ Ազգային կամերային նվագախմբի հերթական համերգը` գեղարվեստական ղեկավար և դիրիժոր Վահան Մարտիրոսյանի գլխավորությամբ։ Մաեստրոն շարունակում է իր` «Ճանապարհ տաղանդներին» նախագծի շրջանակում սատարել երիտասարդ երաժիշտներին։ Հայտնի է, թե որքան կարևոր է երաժշտի համար նվագախմբի հետ հանդես գալը, մինչդեռ նման հնարավորություն հաճախ չի պատահում։ Դա ոչ միայն պատվաբեր է, այլև անհրաժեշտ է փորձառության, անսամբլային զգացողության և այլ հմտությունների ձևավորման համար։ Նվագախմբի հետ հանդես են եկել ոչ միայն հանրապետության երիտասարդ երաժիշտները, այլև արտերկրի մեր պատանի հայրենակիցները։

Բազմաթիվ ելույթներ է ունեցել տաղանդավոր ջութակահարուհի Դիանա Ադամյանը, որը վերջերս հաղթող ճանաչվեց Մենուհինի անվան միջազգային մրցույթում։
Հիշյալ համերգին մաեստրո Վ. Մարտիրոսյանը բեմը տրամադրել էր միջազգային մրցույթների դափնեկիր, Ժան Տեր-Մերկերյանի անվան մրցանակակիր, տոհմիկ երաժիշտ, ջութակահար Ֆելիքս Հարությունյանին, թավջութակահար Լևոն Առաքելյանին և Հայաստանի ազգային ֆիլհարմոնիկ նվագախմբի թավջութակահար Վահե Դանիելյանին։

Համերգը բացվեց Վոլֆգանգ Ամադեուս Մոցարտի 5-րդ կոնցերտով։ Այն հնչեց Ֆելիքս Հարությունյանի բովանդակալից և խորաթափանց մեկնաբանությամբ։ Նախ, իր մենանվագ դրվագներից զատ, նա կատարում էր նաև 1-ին ջութակների նվագաբաժինը։ Բացի այդ, զարդանախշերը (մելիզմները) ջութակահարը կատարում էր մերթ հին, մերթ նոր վերծանությամբ։ Դա ուժեղացնում էր կոնտրաստը` նույն ֆրազը ֆորտե և պիանո (արձագանք) կատարելիս։ Ֆելիքսի նվագին հատուկ հմայք էր հաղորդում այն, որ նա Կոնցերտին հավելում էր իր իսկ հորինած կադենցիաները, որոնք իրենց կառուցվածքով կուռ էին և Կոնցերտի ոգուն ներդաշնակ։ Իսկ առհասարակ, նա նվագում էր բյուրեղյա մաքրությամբ, վստահ, արագընթաց դրվագներում` թեթև, ճախրուն, երգային մասերում` կայուն, հոգեթով։ Այդպես հնչեց Կոնցերտի ամբողջ 2-րդ մասը։ Իսկ 3-րդ մասում առավել զգացվեցին կերպարանափոխվելու նրա ճկունությունը, ոճի նուրբ զգացողությունը, հատկապես ռոնդոյի «գնչուական» էպիզոդում։

Ֆ. Հարությունյանի «Մոցարտը»` մաեստրո Վ. Մարտիրոսյանի զգայուն և խորագետ ղեկավարությամբ, ունկնդիրներն ընդունեցին հիացմունքով, ինչի վկայությունը բուռն ծափողջույններն էին։ Ներկաները խանդավառությամբ ընդունեցին նաև թավջութակահարների ելույթը։ Լևոն Առաքելյանը նվագեց Յոզեֆ Հայդնի թավջութակի ռե-մաժոր Կոնցերտը։ Նա վերարտադրեց Կոնցերտի բերկրալից տրամադրությունը, մեղմ թախիծը, «հայդնյան հումորը»։ Թավջութակահարը նվագում էր հղկված հնչյունով, նուրբ ֆրազավորումով։ Կոնցերտից հետո Լ. Առաքելյանը նվագեց Գրիգոր Նարեկացու «Հավիկ մի պայծառ տեսի» տաղը և այդ կատարումը նվիրեց նվագախմբի թավջութակահար Աշոտ Այվազյանի լույս հիշատակին։

Համերգն ավարտվեց Անտոնիո Վիվալդիի Կոնցերտով` գրված երկու թավջութակահարի և նվագախմբի համար։ Լ. Առաքելյանին միացավ Վ. Դանիելյանը, և սկսվեց սրտառուչ մի «երկխոսություն»։ Նվագախումբը մերթ միջամտում էր, մերթ հընթացս զմայլված «լսում» այդ մտերմիկ խոստովանանքը։ Թավջութակահարները դրսևորեցին խոր երաժշտականություն, իտալական արվեստին բնորոշ նրբագեղ նվագ և «բելկանտո» հնչողություն։ Այս ամենը մաեստրո Վ. Մարտիրոսյանը ներդաշնակեց նվագախմբի հետ` մեկ «գմբեթի» ներքո։ ՈՒնկնդիրներն իրենց գոհունակությունն արտահայտեցին երկարատև ծափողջույններով և բացականչություններով։ Սպասենք նոր երիտասարդ տաղանդների բացահայտմանը։

Լիանա ՄԵԼԻՔՍԵԹՅԱՆ

Մեկնաբանություններ