Մարդիկ դադարել են ցավակից լինել միմյանց

Իմ մանկության ու պատանեկության տարիներին, երբ մեր գյուղում մարդ էր մահանում, ամաչում էինք հեռուստացույց անգամ միացնել, համարելով, որ դա անհարգալից վերաբերմունք է մահացածի ու նրա սգակիր հարազատների նկատմամբ։ Էլ չեմ ասում, որ հոգեհանգստի ու հուղարկավորության նախորդող և հաջորդող մի քանի օրերին չեղարկվում էին բոլոր տեսակի խնջույքներն ու հարսանիքները։ Գյուղը դառնում էր մեկ ընտանիք ինչպես ուրախության, այնպես էլ դժբախտության ժամանակ։

Ես այդպիսի հասարակական հարաբերություններում եմ մեծացել ու դաստիարակվել։

Հիմա գյուղում մի տանը թաղում է, կողքի տան պատին տոնածառի գույնզգույն լույսեր են միացնում։

Մարդիկ կարծես դադարել են ցավակից լինել միմյանց։

Նժդեհն ասում է՝ ժողովուրդների մահը սկսվում է լեզվի ու հոգու կորստից։ Թույլ չտանք դա։

Տեր լինենք մեր ժողովրդի լավագույն ավանդույթներին։

Նաիրի Հոխիկյան

Մեկնաբանություններ