Աստծուն խնդրեցի, որ նա ինձնից վերցնի իմ հպարտությունը:
Եվ Աստված ինձ ասաց.
-Ո՛չ:
Հպարտությունը չի վերցվում, այլ հրաժարվում են դրանից:
Աստծուն խնդրեցի բուժել անկողնուն գամված իմ դստերը։
Եվ Աստված ինձ ասաց.
-Ո՛չ:
Նրա հոգին վնասված չէ, իսկ մարմինը, միևնույն է, մեռնելու է:
Աստծուն խնդրեցի համբերություն շնորհել ինձ:
Եվ Աստված ինձ ասաց.
-Ո՛չ:
Համբերությունը փորձությունների արդյունքում է առաջանում: Այն չեն շնորհում, այլ արժանի են դառնում դրան:
Աստծուն խնդրեցի երջանկություն պարգևել ինձ։
Եվ Աստված ինձ ասաց.
-Ո՛չ:
Նա ասաց, որ օրհնություններ է շնորհում, իսկ երջանիկ կլինե՞մ ես, թե՞ ոչ, ինձանից է կախված:
Աստծուն խնդրեցի հեռու պահել ինձ ցավից:
Եվ Աստված ինձ ասաց.
-Ո՛չ:
Նա ասաց, որ տառապանքները մարդուն հեռացնում են աշխարհիկ հոգսերից և մոտեցնում են իրեն:
Աստծուն խնդրեցի, որ իմ ոգին աճի,
Եվ Աստված ինձ ասաց.
-Ո՛չ:
Նա ասաց, որ ոգին ինքը պետք է աճի:
Աստծուն խնդրեցի օգնել, որ ես ուրիշներին սիրեմ այնպես, ինչպես ինքն է սիրում ինձ։
Եվ Աստված ասաց.
-Վերջապես դու հասկացար, թե ի՛նչ է հարկավոր խնդրել:
ՈՒժեր խնդրեցի։
Եվ Աստված ինձ փորձություններ ուղարկեց, որպեսզի կոփի ինձ:
Իմաստություն խնդրեցի։
Եվ Աստված ինձ ուղարկեց խնդիրներ, որոնց վրա հարկավոր էր գլուխ ջարդել:
Արիություն խնդրեցի։
Եվ Աստված ինձ վտանգներ ուղարկեց:
Սեր խնդրեցի։
Եվ Աստված իմ օգնության կարիքն ունեցող դժբախտներ ուղարկեց ինձ:
Բարիքներ խնդրեցի։
Եվ Աստված ինձ հնարավորություններ տվեց:
Ես չստացա ոչինչ այն ամենից, ինչ խնդրել էի:
Եվ ստացա ամեն ինչ, որ հարկավոր էր ինձ:
Աստված լսեց իմ աղոթքները:
Տեր Հովսեփ Ա. քահանա ՀԱԿՈԲՅԱՆ