Ինչպես և կանխատեսելի էր, Ալիևը իր ելույթի մի մասը նվիրել էր Հայաստանի հասցեին նոր սպառնալիքներ հնչեցնելուն, ինչպես նաև հին սպառնալիքները հիշեցնելուն...

Այն հանգամանքը, որ օտար ուրիշի ռացիոնալ միջավայրում, ինչպես նաև նույն օտար ուրիշի շահի վրա հիմնված շատ թե քիչ բարյացակամ ու ռացիոնալ կառավարման պայմաններում մենք իսկապես ունենք եզակի քաղաքակրթական հատկություններ, կարող է որոշիչ դառնալ մեր հետագա ճակատագրում։

Դուք գիտեք լավ ա՞, որ հեռուստացույցները բարակել են։ Հիմա էս բարակ հեռուստացույցի գլխին բան չես դնի, իսկ դա նշանակում ա՝ տան մի տաքուկ անկյուն պակասել ա։

Լրահոսը բերեց ոմն Անուշ Հովհաննիսյանի հետևյալ գրառումը. «Հարգելի Սուրենյանց, խնդրում եմ իմ անունից մի քանի հարց տվեք ՀՀ առաջին նախագահին»:

Տարին սկսենք պոզիտիվ անդրադարձով: Հունվարի 9-ին լրանում է Առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի 80-րդ տարեդարձը:

Դեկտեմբերի 25-ին Ակտաուում կործանված ադրբեջանական ինքնաթիռի դեպքից հետո Մոսկվայում Ադրբեջանի դեսպանատան մոտ մարդիկ ծաղիկներ են խոնարհել, զոհվածների անուններով պաստառներ տեղադրել, լուսանկարներ տեղադրել կործանված ինքնաթիռից, որոնց մեջ աչքի է ընկնում մի պաստառ՝ դանակի պատկերով և գրությամբ «ռուսներն ամեն ինչի համար պատասխան են տալու»: Արդար է...

Սա Արծվաշենն է: Այստեղ չկան «սևեր և սպիտակներ», իսպառ բացակայում են «պողոսներն» ու «օպելներով համբալները»:

Ի սկզբանե պարզ էր, որ ԱՄՆ-ի և դաշնակիցների համաշխարհային գերիշխանության դեմ պայքարում Ռուսաստանը միայնակ է կռվելու։

Կազմակերպեք «Մեր ժամանակների հերոսը» այլընտրանքային մրցանակաբաշխություն և պարգևատրեք այն մարդկանց, ովքեր հայրենիքը պաշտպանելու համար իրենց կյանքը չեն խնայել, ովքեր հերոս որդիներ են դաստիարակել, ովքեր համապատասխանում են հայի կերպարին և ունեն ազգային նկարագիր, ովքեր անընդունելի են համարում դավաճանությունը...

Տարվա կյանքը երկար չի՝ ընդամենը մի տարի։ Դեռ ոչ մեկին չի հաջողվել դրանից ավելի երկար ապրել. ճակատագիր ա։ Եթե տարի ես ծնվել, կյանքից շատ սպասելիք չունես, բոլորը քեզնից են սպասում։ Ծնվում ես աղմուկի, գունավոր լույսերի, հրավառության մեջ, դեռ աչքդ չբացած՝ կոկորդդ խոզի բուդ են խցկում, սալաթներ, մրգեր, խմորեղեն, քաղցրավենիք, քիչ ա մնում՝ խեղդվես, տռզում-մնում ես, իսկ մարդիկ նստում ու սկսում են քեզնից սպասել, հետո, անկախ նրանից, թե ինչ են ստանում, ուրախանում են քո գնալու համար, դեռ մյուս տարին չեկած, քեզ արդեն մոռանում են ու սկսում են մյուս տարվանից նույնը սպասել։ Ասենք՝ չէ՛, չեն մոռանում, հաճախ են հիշում, բայց, ավելի շուտ, իրանց են հիշում քո մեջ. դու պիտակի նման մի բան ես՝ հերթական համար, որին մեխում են իրանց հիշողությունները, որ ճիշտ նոստալգիկ հաջորդականությամբ դասավորեն։