Այն, ինչի մեջ «ժողովրդավարական արևմուտքը» ներքաշել է Հայաստանին, անթաքույց ցինիզմով կոչել է «անկախության և ինքնիշխանության համար» պայքար: Այդ «պայքարի» առաջին մասն ավարտվեց և բոլորս տեսանք արդյունքը և երկար-բարակ բացատրելու հարկ չկա:
ՈՒլյանով լենին և փաշինյան նիկոլ, երկու հրեշավոր անհատականություններ, ովքեր շրջել են իրենց երկրներում պատմության անիվը անդառնալի ավերվածություններ և ողբերգություններ թողնելով իրենց հետագծում։
Ներկա իրավիճակը պահանջում է յուրաքանչյուր քաղաքացուց անցածի լուրջ վերլուծություն կատարել, օբյեկտիվ գնահատել նախկին սխալները և սխալների պատճառները, և ճիշտ ուղղու վրա կանգնել հետագա կորուստներից խուսափելու համար:
Սրանց լկտիության թափանիվը գնալով ավելի է արագանում։ Ամոթ ու աբուռ հասկացությունները սրանց հետ ոչ մի աղերս չունեն, չնայած, դրանք մարդկային հատկանիշներ են, ՉՄԱՐԴԸ դրանցից չի կարող ունենալ։
Տարիներ շարունակ գլուխ արդուկողների մի շրջանակ, դեմքի կիսահիմար արտահայտությամբ, համոզում էր, թե իբր Արցախի դիմաց Ռուսաստանը ցանկանում է Ադրբեջանին բերել ԵԱՏՄ։ Առավել «հաջողակներն» անգամ Ադրբեջանը ՀԱՊԿ-ի անդամ էին համարում, իբր, Ալիևը իր համաձայնությունն արդեն տվել է։ Ու էս հիմարությունները տարածվում էին տարոնչախոյանական տեխնոլոգիաներով։
Հիմա եկել է ժամանակը, որ գործով ու իրական քայլերով ապացուցենք շախմատային գերտերություն լինելու մեր կարգավիճակը։ Իսկ ավելի ճիշտ՝ կյանքի ու մահու հարց է դառնում Բաքվի հաշվարկներն ու ծրագրերը ճիշտ կռահելն ու չեզոքացնելը։
Արցախում պարտադիր պետք է մնան միայն ադրբեջացիներն ու ռուս խաղաղապահները։ Ինչ-որ ժամանակ: Վերջիններս կարող են օգտակար ու շահեկան ներկայություն ունենալ հայ բնակչության ունեցվածքի թալանի ժամանակ արյունալի բախումները կանխարգելելու և այդ պրոցեսը խաղաղ ու ստեղծարար եղանակով իրականացնելու համար։
Մայրս եկավ, հոգնած էր, բայց ուղեղը պարզ է ու հստակ, ինչպես աշնան առավոտները։
Ստեփանակերտում չորս օր քնել էր տարբեր տեղեր՝ ասֆալտի վրա, հյուրանոցների աստիճանների, առողջապահության նախարարի լքված կաբինետի հարմար բազմոցին։
Այն, ինչ զգուշացնում էր մի փոքր, բայց շատ խորքային ու համակարգված ուժ, ամբողջապես իրողություն է։ Այն ուժը, որին անպատկառորեն բոյկոտեցին բոլոր լրատվականները, իսկ հասարակությունը պասիվ դիտորդի դերում էր։
Ադրբեջանը Նախիջևանին կապող ճանապարհի կարգավիճակի և գործելու պայմանների հարցում ներքաղաքական քննարկումների հռետորաբանությունը բավականին կուսակցականացված է և օբյեկտիվության պակաս ունի: Ի սկզբանե նշեմ, որ իդեալական և շահավետ տարբերակը Հայաստանի համար կլներ այն, որ այդ ճանապարհը գործեր որպես սովորական կապուղի...