Նիկոլ Անհողի իշխանության գալուց հետո ինչ մակարդակի «աղբ» ասես ջրի երես ելավ ու սկսեց պաշտպանել դավաճանական իշխանությանը:

Մի սխալ թեզ է շրջանառվում, թե կարևորը Նիկոլին հեռացնելն է։ Չէ, կարևորն այն է, թե ով է լինելու հաջորդը։

Աշխարհում ապրում էր մի տարեց ճապոնուհի, ով ուներ երկու մեծ սափոր։ Դրանք կախված էին փայտի ծայրերից։ Դրանցից մեկը ճաք ուներ, իսկ մյուսը անթերի էր և միշտ պարունակում էր ջրի ամբողջական չափաբաժինը։ Գետից մինչև պառավի տուն հասնելու երկար ճանապարհի վերջում ճաքած սափորի ջուրը միշտ կիսով չափ էր մնում։

Իրականության հետ առերեսվելն ու գոնե մասամբ այն կառավարելը առաջին հերթին պահանջում է հասկանալ այդ իրականությունը:

Կարդացեք շրշափակված Արցախի Վերին Հոռաթաղ գյուղի գյուղապետ Գրիշա Մարտիրոսյանի խոսքը. «Լավ, ենթադրենք՝ շատ կերանք, հետո որտե՞ղ ենք ապրելու: Քիչ կուտենք, բայց հայրենիք կունենանք»:

Երևանի ավագանու մոտակա ընտրությունների արդյունքները կանխորոշելու են հաջորդ խորհրդարանական ընտրություններում քաղաքական իշխանության ով լինելը:

Հայ վրիժառուները չխնայեցին ոչ միայն հայության հայտնի գլխակերներին, այլև նրանց, որոնց ազգի դшվшճшն ենք անվանում: Հայոց ցեղասպանության տարիներին, ցավոք, եղել են նաև հայազգի այդպիսի ստահակներ, որոնց ազգանունները ևս ներառված էին «Նեմեսիս» գործողության շրջանակներում:

Գնալով պարզվում, բյուրեղանում է Նիգերում կատարված ռազմական հեղաշրջման իրական պատկերը: Եթե առաջին օրվանից a priori պարզ էր, որ արտաքին միջամտություն եղել է և չէր կարող չլինել, ապա այսօր պարզ է դառնում, որ այդ միջամտությունը ռուսական էր, ընդ որում, ոչ պետական մակարդակով:

Երկիրը պարտքերի մեջ, բնակչությունը վարկերի տակ՝ բերում կուտակայինը գլխին են կապում ու փողն ուղարկում են դուրս։

4 տարի առաջ ֆեյսբուքում սկսեցին հրապարակվել բռնաբարությունների մասին կեղծ նամակներ: Իմ շրջապատից շատերը հավատացել էին այդ կեղծ նամակներին և ֆեյսբուքի հայկական տիրույթում ողբ ու կոծ էր: Ասեմ, որ ես հետամուտ եղա և բացահայտեցի, որ այդ նամակները կեղծ էին, իսկ այդ նամակներից շատերը այլ լեզուներից անգրագետ թարգմանություններ էին: Առ այս պահը հրապարակված նամակներից որևէ մեկը իրավական ընթացք չի ստացել և չէր էլ կարող ստանալ քանի որ այդ նամակները հորինողը հրաժարվեց որևէ փաստական տվյալ ներկայացնել: Հանրությանը հերթական անգամ հուզական ալիքի տակ մտցնելը մեկ նպատակ ուներ՝ տպավորություն ստեղծել, թե իբր Հայաստանում բոլոր կանայք բռնաբարված են և այդ հողի վրա նախապատրաստել «ստամբուլյան» կոնվենցիայի վավերացումը: