Ողջ հա­մա­ցան­ցը մի քա­նի օր ակ­տի­վո­րեն քն­նար­կում է Սուրբ ա­թո­ռում ՀՀ նախ­կին դես­պան Մի­քա­յել Մի­նա­սյա­նի «լայ­վը», որ­տեղ նա պատ­մում է 2019-ին Հռո­մում իր և ԱԱԾ նախ­կին տնօ­րեն Ար­թուր Վա­նե­ցյա­նի հան­դիպ­ման մա­սին, մաս­նա­վո­րա­պես ընգ­ծե­լով, որ Վա­նե­ցյա­նը, Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի ա­նու­նից, ի­րեն փո­խան­ցել է` ե­թե «սիմ­վո­լիկ» գու­մար վճա­րի ինչ-որ հիմ­նադ­րա­մի, բո­լոր քրեա­կան հե­տապն­դում­նե­րը իր և իր հա­րա­զատ­նե­րի նկատ­մամբ կդա­դա­րեց­վեն, և կկա­րո­ղա­նա հան­գիստ ապ­րել Հա­յաս­տա­նի սահ­ման­նե­րից դուրս։

Բո­լո­րին էլ տա­րօ­րի­նակ է թվում, թե իր հա­խուռն բնա­վո­րու­թյամբ Նի­կոլ Փա­շի­նյանն ին­չու Մի­քա­յել Մի­նա­սյա­նի մե­ղադ­րան­քին չի ար­ձա­գան­քում, ին­չու հար­մար ա­ռի­թը չի օգ­տա­գոր­ծում նո­րից նախ­կին «թա­լան­չի­նե­րին» ու «կո­ռուպ­ցիո­ներ­նե­րին» հի­շե­լու հա­մար։

Երբ իշ­խա­նու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը, պա­տեհ-ան­պա­տեհ ա­ռի­թով, ընդ­դի­մա­խոս­նե­րի քն­նա­դա­տու­թյու­նը վե­րագ­րում են ա­պօ­րի­նի գույ­քի բռ­նա­գանձ­մա­նը, մի փոքր նր­բու­թյուն մո­ռա­նում են. այս օ­րեն­քը տա­րած­վե­լու է նաև ի­րենց վրա, իսկ իշ­խա­նու­թյան շար­քե­րում հաս­տատ այդ օ­րեն­քից դժ­գո­հող­ներ կան։

Նի­կո­լը քար լռու­թյուն պահ­պա­նեց Լավ­րո­վի բարձ­րա­ձայ­նած` Ղա­րա­բա­ղյան բա­նակ­ցա­յին խնդ­րում սե­ղա­նին առ­կա «փու­լա­յին» տար­բե­րա­կի առն­չու­թյամբ: Լռեց (գո­նե ցայս) Մի­քա­յել Միա­սյա­նի բա­վա­կա­նին կոշտ մե­ղադ­րանք­նե­րի հետ կապ­ված (դա­վա­ճա­նու­թյուն, ռե­կետ, ի­րա­վա­պահ կա­ռույց­նե­րի` այդ ա­մե­նի գոր­ծուն մաս­նակ­ցու­թյուն):

Ինչպես երևում է, վարչապետի ընտանիքում ամենասթափ մարդը փոքրիկ Արփին է, մարդկանց չի պիտակավորում, դատի չի տալիս, անընդհատ ու աննպատակ չի խոսում ու ամենակարևորը, չիմացած հարցերից ու խնդիրներից էլ այնպես է փախչում, որ բռնել էլ չի լինում։ Սա այն դեպքն է, երբ փոքրերը պիտի մեծերին դաստիարակեն։

...Հաշ­վե­ցի՜, հաշ­վե­ցի՜ ու... հա­շիվս կորց­րի։ «Զանգ ըն­կե­րոջս» տար­բե­րա­կով վե­րա­դար­ձա ել­ման կետ` ճիշտ եզ­րա­կա­ցու­թյան հան­գե­լու. ճշ­մար­տու­թյու­նը ո­րո­նել քա­ղա­քա­կան մե­ծա­մաս­նու­թյան մահ­ճու՞մ, թե՞ դեռևս չպարզ­ված մեր ի­րա­կա­նու­թյու­նում։

Կո­րո­նա­վի­րու­սա­յին, այս­պես կոչ­ված, պան­դե­միա­յի շուրջ ո­դի­սա­կա­նը բա­վա­կա­նին լուրջ տե­սու­թյուն­նե­րի, կար­ծիք­նե­րի բախ­ման ա­ռար­կա դար­ձավ։ Հրա­պա­րակ ե­կան տար­բեր վար­կած­ներ՝ սկ­սած նրա­նից, որ սա բնա­կա­նոն ծա­գում­նա­բա­նու­թյամբ չղ­ջի­կից ա­ռա­ջա­ցած վի­րուս է, վեր­ջաց­րած դա­վադ­րու­թյան տե­սու­թյուն­ներ պա­րու­նա­կող ա­մե­նա­տար­բեր են­թադ­րու­թյուն­նե­րով։

Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի «տա­կից» իշ­խա­նու­թյու­նը փախ­չում է։ Նա սե­փա­կան թի­մում այլևս չի կա­րո­ղա­նում միաս­նա­կա­նու­թյուն ա­պա­հո­վել, թևե­րի միջև լա­րու­մը գա­գաթ­նա­կե­տին է հա­սել, թի­կուն­քում ստ­վե­րա­յին կա­ռա­վա­րու­թյուն է աշ­խա­տում, իսկ ի­րա­վա­պահ հա­մա­կարգն էլ չի կա­րո­ղա­նում «օ­դից կախ­ված» լու­րե­րով քրեա­կան գոր­ծե­րին ցան­կա­լի ըն­թացք տալ։

Հա­յաս­տա­նի այ­սօր­վա ի­րա­վի­ճա­կը, մեղմ ա­սած, շատ ան­հան­գս­տաց­նող է։ Ա­սել, որ իշ­խա­նու­թյու­նը չի տի­րա­պե­տում ի­րա­վի­ճա­կին, նշա­նա­կում է ո­չինչ չա­սել։ Եվ դր­սի մար­տահ­րա­վեր­նե­րը, և ներ­սի ան­վե­րահս­կե­լիու­թյունն իս­կա­կան քաոս են ստեղ­ծել։

Օ­րի­նա­չափ է այն ա­մե­նը, ինչ այ­սօր կա­տար­վում է Հա­յաս­տա­նում, երկ­րի, մեր ու Փա­շի­նյան Նի­կո­լի շուրջ: Մի քիչ ան­հար­մար է, մի քիչ ա­մոթ, մի քիչ վտան­գա­վոր: Բայց սա է փաս­տա­կան վի­ճա­կը: ՈՒ թե ան­կեղծ` այդ ա­մե­նում նաև լավ բան կա, նույն այն հան­գույն, որ չկա բան, որ չգա լույ­սի մեջ, ու հի­մա, ինչ­պես հա­յե­լում, ա­մեն բան երևում է` ի պատ­կեր յու­րում: