Վեր­ջին ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի ըն­թաց­քում պե­տա­կան և ռազ­մա­կան գաղտ­նիու­թյան տե­սան­կյու­նից մեր զին­վոր­նե­րի, սպա­նե­րի ո­րոշ սխ­րանք­ներ ա­ռայժմ նպա­տա­կա­հար­մար չէ բարձ­րա­ձայ­նել, բայց նույն աղ­բյու­րի պնդ­մամբ, բա­ցա­ռիկ անձ­նու­րա­ցու­թյան ու ա­ներևա­կա­յե­լի գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի պատ­մու­թյուն­ներ կան, ո­րոնք ոչ միայն մեր զին­վոր­նե­րի խի­զա­խու­թյան, այլև մտ­քի ճկու­նու­թյան և ա­րագ կողմ­նո­րոշ­վե­լու մա­սին են վկա­յում։

Հայտ­նի խոսք կա՝ հաղ­թա­նա­կը բա­զում տե­րեր ու­նի, պար­տու­թյու­նը որբ է։ Այ­սօր­վա մեր ի­րա­կա­նու­թյու­նում այս միտ­քը մի փոքր այլ կերպ է հն­չում՝ հաղ­թա­նա­կը եր­բեմն ի­րար ձեռ­քից խլում են ու սե­փա­կա­նաշ­նոր­հում։

Ծն­վել է 1958 թ. հոկ­տեմ­բե­րի 23-ին։ 1976 թ. ա­վար­տել է Բու­ժա­կան գյու­ղի միջ­նա­կարգ դպ­րո­ցը։ 1976-1978 թթ. ծա­ռա­յել է խոր­հր­դա­յին բա­նա­կում։

Ռազ­մա­կան ղե­կա­վա­րու­թյու­նը պա­տե­րազ­մով գծում է սահ­մա­նը, սա­կայն այն ամ­րա­նում ու ճա­նաչ­վում է դի­վա­նա­գի­տու­թյամբ։ Այս օ­րե­րին մեր հրա­մա­նա­տար­ներն ու զին­վոր­նե­րը դի­վա­նա­գի­տա­կան նոր օ­րա­կարգ են թե­լադ­րում Հա­յաս­տա­նի քա­ղա­քա­կան, դի­վա­նա­գի­տա­կան վեր­նա­խա­վին՝ պա­րարտ հող ստեղ­ծե­լով դի­վա­նա­գի­տա­կան ձեռք­բե­րում­նե­րի և հա­ջո­ղու­թյուն­նե­րի հա­մար։

Ի՞նչ քայ­լեր պետք է ձեռ­նար­կի Հա­յաս­տա­նը` մի­ջազ­գա­յին հան­րու­թյան ու­ժե­րի աչ­քե­րը բա­ցե­լու հա­մար։ Այս հարցն ուղ­ղե­ցինք ՀՀ հան­րա­յին խոր­հր­դի նախ­կին նա­խա­գահ ՎԱԶ­ԳԵՆ ՄԱ­ՆՈՒ­ԿՅԱ­ՆԻՆ։

«Ի­րա­տե­սի» զրու­ցա­կի­ցը «Կա­ճառ» գի­տա­կան կենտ­րո­նի ղե­կա­վար, պատ­մա­կան ­գի­տու­թյուն­նե­րի թեկ­նա­ծու, դո­ցենտ, Շու­շիի տեխ­նո­լո­գիա­կան հա­մալ­սա­րա­նի հու­մա­նի­տար ամ­բիո­նի վա­րիչ, պա­հես­տա­զո­րի մա­յոր ՄՀԵՐ ՀԱ­ՐՈՒ­ԹՅՈՒ­ՆՅԱՆՆ է:

Որ­քան գի­տեմ, մեր ռազ­մա­կան դոկտ­րի­նում չկա մի կետ, ո­րով մենք ձգ­տում ենք Իս­րա­յե­լին նման­վել, երբ կա­նայք ևս պի­տի պար­տա­դիր զին­վո­րա­կան ծա­ռա­յու­թյան անց­նեն։

Այս տո­ղե­րը գր­վել են ե­րեկ, երբ ոչ ոք չգի­տեր՝ հայ-ադր­բե­ջա­նա­կան կամ ար­ցա­խա-ադր­բե­ջա­նա­կան սահ­մա­նին ինչ վի­ճակ է լի­նե­լու հու­լի­սի 13-ի լույս 14-ի գի­շե­րը:

Տա­վու­շի մար­զի ուղ­ղու­թյամբ հա­կա­ռա­կոր­դը, կա­րե­լի է ա­սել, ան­նա­խա­դեպ ակ­տի­վու­թյուն է ցու­ցա­բե­րում՝ օգ­տա­գոր­ծե­լով հրե­տա­նա­յին մի­ջոց­ներ, տան­կեր և այլն:

Տա­վու­շում տե­ղի ու­նե­ցա­ծը «նա­խեր­գանք է» մեծ գոր­ծըն­թաց­նե­րից ա­ռաջ. ե­րակ էր ստուգ­վում, Օ­վեր­տո­նի պա­տու­հան բաց­վում` Ա­յա Սո­ֆիա­յի տա­ճա­րը մզ­կիթ դարձ­նե­լու ֆո­նին, պան­թուր­քիս­տա­կան ծրա­գի­րը մեկ­նար­կե­լու ա­ռի­թով: