Վերջին օրերին ի հեճուկս հանցավոր վարչախմբի լռության` մամուլը լեցուն էր տեղեկություններով, որ ադրբեջանական կողմը Սոթքում և բազմաթիվ այլ տեղերում կրակում է:

Շատ մի՛ նեղվեք, իրանք փեխբուրտիով են հաղթել։

Իմ դիտարկումներում բազմիցս անդրադարձել եմ այն մտքին, որ Նիկոլն իր քայլերով ու անտրամաբանական գործողություններով ոչնչով չի տարբերվում Հերոստրատից։ Ինչպես բոլոր ժամանակների հայտնի հակահերոսը, նա էլ ամեն ինչ անում է, որպեսզի ապագայում պատմության մեջ հիշեն իրեն։ Նիկոլը մերօրյա Հերոստրատն է, և սերունդները հիշելու են նրան ու նրա կողմից իրականացված հակազգային ու հակապետական բոլոր գործողությունները, ինչպես ինքն է հաճախ սիրում ասել՝ «հատիկ առ հատիկ»։

Երբ Նիկոլ Փաշինյանը խոսում է Հայաստանի նոր Սահմանադրության «տարածաշրջանային նշանակության» մասին կամ նրա արդարադատության նախարարն ասում է, թե «Հայաստանի նոր Սահմանադրությունը պետք է լինի խաղաղության պայմանագիրը, խաղաղության միտված հարաբերությունները չվտանգող», ակնհայտորեն պարզ է՝ նոր Սահմանադրության ընդունումը բացառապես ադրբեջանական պահանջ է:

Այս շաբաթը վճռորոշ է լինելու Թուրքիայի համար։ Ուսանողները սկսում են դասադուլը, նաև գործադուլի կոչեր են հնչել, իշխանությունը, բացի ուժի կիրառումից, նաև տեղեկատվական հոսքերն է սկսել վերահսկել, փակվում են ընդդիմադիր գործիչների սոցիալական կայքերի էջերը։ Սա նշանակում է, որ շաբաթը թեժ է լինելու Թուրքիայի համար:

Տարբեր երկրների կյանքում մասնակի կամ համատարած կերպով գերիշխող դարձած պացիֆիզմը երբեք չի կարող դառնալ առողջ քաղաքական կյանքի հիմք։

Մեր ազգի ներքին թիվ 1 թշնամին ներկայումս առավել խորացված պառակտվածությունն է, ինչը սնուցվում է ոչ միայն դրսից, այլև ներսից։

Երիտթուրքերի ծրագրած հայոց ցեղասպանությունը երբեք նպատակին չէր հասնի, եթե արևմտահայությունը միասնաբար ոտքի կանգներ ու մաքառեր, ինչպես արեց վանեցին, գարահիսարցին, հաճընցին:

Երևանում իմ համար տեսարժան վայր չկա, հիշարժան կա, հուշարժան կա, սիրարժան կա, իսկ տեսարժան չկա։ Տեսարժան վայրերը զբոսաշրջիկների համար են, իսկ իմ համար դրանք ինքնության աղյուսներ են, ուղեղի գորշ նյութի երփներանգ բովանդակություն։ Իմ ուղեղի ծալքերի մեջ նենց Երևան կգտնես, նենց վայրեր ու պատկերներ, որ էլ երբեք, ոչ ոք չի տեսնի։ Դրանք և՛ հարստություն են, և՛ ցավ, և՛ կարոտ։

Ինչո՞ւ էր Նիկոլը գնացել Թիֆլիս․ իմ խորին համոզմամբ՝ նա այնտեղ էր մեկնել հաստատ ոչ ֆուտբոլ նայելու։ Անցնենք մի քանի իրողությունների վրայով և հասկականեք, թե ինչ է իրականում կատարվում...