Մարդը մենակ չէ

ՈՒրեմն նա մենակ չէ նաև իր ազնիվ գործերում, որոնք համազգային և համամարդկային բովանդակություն և արժեք ունեն։

Մարդը մենակ է ծնվում, մենակ էլ կմնար ողջ կյանքում, ինչպես կենդանիները, որոնք թեև ապրում են հոտով կամ ոհմակով, սակայն մենակ են։

Բայց Աստված օգնեց իր ստեղծած մարդուն, որ նա մենակ չմնա, ու պարգևեց նրան սեր ու հավատ։

Սեր առ զավակներն ու ծնողները, սեր քրոջ ու եղբոր և մյուս արյունակից հարազատների նկատմամբ, հարգ ու ակնածանք իր նմանի, մոտ ազգակիցների ու բարեկամ ընկերների հանդեպ։

Սեր հակառակ սեռի հանդեպ, որին սիրելով ընտրում է իր տեսակը պահպանելու և բազմացնելու համար։ Այդ Սերը թերևս ամենափխրունն է ու գեղեցիկը։

Ահա այդ անսակարկ սերը և հարգանքը մարդուն վեր բարձրացրեցին կենդանական բնազդից, և նա ստեղծեց ընտանիք, գտավ իրեն հոգեհարազատ բարեկամ ընկերներ և կյանքի տխուր ու դժվարին պահերին մենակ չմնաց։

Մարդը Արարչի կողմից իրեն պարգև տրված տարածքի վրա ստեղծեց նաև իր ընտանիքի և հարազատների ու բարեկամների ապահովության համար անվտանգ ապրելու մի ձև, որն ավելի բարձր դասեց անգամ իր կյանքից ու իր ընտանիքից․ դա հայրենիքն է, որի սահմաններում ստեղծեց նույնպես մի Մեծ՝ պետ կառույց․ դա պետությունն է։

Հայրենիքն առանց պետության սահմանների պարզապես անպաշտպան հովիտներ են, ուր բարբարոս և անկուշտ արարածները կարող են դաժան զենքերով ներխուժել և տիրանալ այդ բարեբեր հովիտներին, իսկ հովիտների զավակներին զրկել անգամ ապրելու իրավունքից։

Հայրենիք պետությունը մարդկության ստեղծած ամենազորեղ և ազնիվ կառույցն է։

Մենք դարերի հոլովույթում թեև ընհատումներով, սակայն պահել ենք այդ կառույցը և՛ քարտեզի վրա, վկան հին ու միջին դարերի մեր հարևան օտար ազգերի հիշատակումներն են, և՛ քարե, և՛ աղյուսե սալերի վրա պատկերված մեր հայրենիք պետության սահմաններն են։

Ցավոք, մենք կարողացել ենք պահել այդ սահմանների նվազագույն մասը, դա ներելի չէ, բայց պատմությունն ապացուցել է, որ Հողի կորուստն անդառնալի չէ։

Մենք ունենք այսօրվա սուղ սահմաններում Հայրենիք պետությունը թշնամուց պաշտպանելու կամքն ու գիտակցությունը։

Հիշենք ու չմոռանանք՝ հայրենիքը փոքր չի լինում։

Մենք ունենք նաև մեզնից խլված հայրենիքը վերադարձնելու չխամրած հիշողությունը և, այո՛, նաև կամքը։

Մեր դրսի ու ներսի թշնամիները, որ նույն ծրագրի դերակատարներն են, փորձում են խեղճացնել մեզ ու դարձնել կամազուրկ։

Չե՛ն կարող․ չարը որքան էլ դաժան է, միևնույն է, հզոր չէ և ոգու առաջ միշտ պարտվել է և պարտվելու է։

Դա ևս պատմության մեջ իր վկաներն ունի։

Կյանքը հեքիաթ չէ, բայց հեքիաթը կյանք է, որտեղ միշտ հաղթում է բարին, իսկ չարը պատժվում է։

Եվ կյանքի հատվող ճանապարհները բացվում են դարձյալ ու վերստին․․․

Մենք խաչվող ճանապարհները կարող ենք բացել։

Բարի ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ-ԽԱՆՋՅԱՆ

Գրող, հրապարակախոս

29․10․2025 թ․

Հեղինակի նյութեր

• Թշնամու հանդեպ հիշաչար լինենք
• Երեխան և գիրքը՝ հայի համար ամենաթանկ բաներն աշխարհում
• Այսուհետ և միշտ երկրիս թագավոր ընտրելիս ղեկավարվենք նրա կատարած հայրենատեր գործերով
• Հետաքրքիր է՝ այս անձնագրի մասին գիտի՞ Ալիևը
• Հայրենադարձությու՞ն, թե՞ հայրենալքություն՝ ա՛յս է խնդիրը
• Քաղաքական իրավիճակը կփոխվի
• Բնությունը կյանքի փիլիսոփայությունն է
• Հող, հայրենիք, պետություն․ սա քաղաքական գլխավոր սանդղակն է
• Սթափվելու պահն է
• Հաղթությամբ օծված
• Հեռու չէ մեծագործությունների ժամանակը
• Պետականության հայրը
• Այգաբացն իմ հայրենի լեռներում
• Սա ՛ պետք է լինի մեր պատասխանը
• Հզոր պետության պահպանում և անվտանգ ապագա
• Տագնապ հնչեցնելու օրեր են
• Գրված՝ մեր երկրի ապիկար և բռնակալ կառավարիչների դեմ
• Հռետորական
• Կարմիր գծերը թեժացել ու վառվում են
• Թու՞րք, թե՞ Թուրքիայի քաղաքացի

Մեկնաբանություններ