Նախ կարդանք Ալեքսանդր Պուշկինի “Вольность” (Ода) (1817 թ. դեկտեմբեր) բանաստեղծության հայտնի քառատողը.
Самовластительный Злодей!
Тебя, твой трон я ненавижу,
Твою погибель, смерть детей
С жестокой радостию вижу...
Մի խոսք կա՝ շունը սատկացնողին են քարշ տալ տալիս:
Էդ նույն տրամաբանությամբ, քանի որ ես բացեցի ֆեյսբուքյան հիվանդության թեման, հիմա էլ փորձեմ դրա շատ տարածված մի ախտանիշի մասին խոսել...
Ադրբեջանցի մայրերին ու կանանց ուղղված անտրամաբանական ու մերժելի «խաղաղասիրական» կոչեր հնչեցնող և ինքնամատուցվող «առաջին տիկին», որ օգտվելով ամուսնուդ զբաղեցրած աթոռի ընձեռած հնարավորությունից...
Ամենալկտի, ամենակեղտոտ արտահայտություններ են թափվում (հանց առատության եղջյուրից) նույնիսկ կանանց մեկնաբանություններից, բոլոր նրանց հասցեին, ովքեր հայտնվել են «դեղին» խմբագրի գծած լուսանցքից անդին...
Մի հիվանդություն կար, ժամանակին շատ տարածված էր: Գուցե հիմա էլ կա, բայց ձեն-ձունն ինչ-որ չի լսվում, համենայն դեպս, իմ ականջին չի հասել: ԵՐԵՎԱՆՅԱՆ ՀԻՎԱՆԴՈՒԹՅՈՒՆ էր կոչվում...
Ինձ մեքենայով խփեցին-գցեցին ասֆալտին ու քշեցին-գնացին։ Հետո ես մեռա։ Իմ հետ երեք ապագա սպանվեց՝ իմ անձնական ապագան, իմ սրտի տակ բաբախող ապագան ու իմ գործի ապագան․․․
Իմ մանկական աշխարհի խճանկարը Թումանյանի գույնզգույն կերպարներից էր կազմված։ Մաման «Անուշն» անգիր գիտեր, «Թմկաբերդի առումն» էլ, «Լոռեցի Սաքոն» էլ, «Փարվանան» էլ...
Ադրբեջանը տպավորիչ հաջողություններ է գրանցում իր միջտարածաշրջանային արտաքին քաղաքականության բնագավառում։ Այն կարողանում է հմուտ համադրել իր ուժի ու պոտենցիալի կուտակմանն ուղղված ջանքերը (ներքին կարողությունների մեծացումը) տնտեսական դիվանագիտության, ռազմական դիվանագիտության և գլոբալ դիրքավորման ուրույն մատրիցայի հետ...