Ծանր, շատ ծանր իրողությունների մասին պետք է խոսեմ, առանց որի գիտակցման չի ստացվի գտնել ազգային առողջացման դեղատոմսը։

Աշխարհը «գեղի կլուբ» չէ: Յուրաքանչյուր երկրում, եթե այդ երկիրը Հյուսիսային Կորեան չէ, գոյություն ունի իշխանություն և ընդդիմություն: Գոյություն ունեն պահպանողական և լիբերալ քաղաքական ուժեր: Գոյություն ունեն պրոարևմտյան և հակաարևմտյան ուղղվածության քաղաքական ուժեր, անկախականներ և այլն: Իհարկե, յուրաքանչյուր երկրի քաղաքական գունապնակը այսքանով չի սահմանափակվում, բայց այս գրառման համար սա էլ բավարար է:

Քաղցկեղի մասին գիտե՞ք։ Առանձին մեթաստազներ թաքուն տարածվում են մարդու ամբողջ օրգանիզմում՝ սկզբում ամենևին ցույց չտալով իրենց վտանգը։ Մարդը հանգիստ ապրում է, չգիտակցելով, որ իր մեջ թշնամին է բույն դրել ու քայքայում է ամբողջովին։ Ու երբ մեթաստազները հասնում են որոշակի հաջողության, միանգամից գլուխ են բարձրացնում և մարդուն կանգնեցնում փաստի առաջ։ Ավելի ճիշտ՝ մահվան առաջ։ Ուշ շրջանում հայտնաբերված քաղցկեղով հիվանդ մարդը երկար չի ապրում՝ մի քանի ամսից մինչև, լավագույն դեպքում, մի քանի տարի։

- Առանց սովորել ու գիտելիք կարո՞ղ ես բժիշկ լինել: - Ոչ: - Առանց սովորել ու գիտելիք կարո՞ղ ես ինժեներ լինել: - Ոչ:

Վերջին օրերին ինձ հաճախ են հարցնում՝ ստորագրե՞լ, այսպես կոչված, «Եվրաքվե» նախաձեռնության ստորագրահավաքին, թե՞ ոչ։ Նախ՝ մի քանի նկատառում:

Ցանկացած հանրային գործչի թիվ մեկ ռեսուրսը հանրությունն է, որքան մեծ է նրան լսողների քանակը, այնքան մեծ է նրա հեղինակությունը:

Վաղ առավոտյան գնում եմ աշխատանքի։ Երևանի Կոմիտասի պողոտայում՝ շենքի բակում, մի ծեր տատիկ ավլում է ծառերից թափված տերևներն ու մարդկանց թափած աղբը՝ ծխախոտի տուփեր, կոնֆետի թղթեր, հյութի շշեր և այլն։ Այդ ամբողջը կատարվում է բակ իջած ու մեջքը արևին տված շենքի բնակիչների աչքի առաջ...

Միքայել Սրբազանը հանրային սուր բանավեճի լավ հնարավորություն բացեց։ Կարող ես համաձայնել, կարող ես՝ ոչ. էականը դա չէ, այլ այն, որ սա լավ առիթ է՝ խոսելու հասարակության վիճակի մասին։ Ի վերջո, երբ ասում ենք՝ հասարակությունը սա´ է ուզում, սա´ է պահանջում, պետք է փորձել հասկանալ, թե ի´նչ է այսօրվա հասարակությունը...

«Արցախը չի կորսվել, Արցախը դավաճանվել ու հանձնվել է «հայի» ձեռքով: Այն «հայի» ձեռքով, որը որոշեց, որ 120 հազար հային տեր կանգնելու չունի, պաշտպանելու չունի, իսկ բրախելու ու լքելու ունի...

Չկա Հայաստանում իշխանափոխության հարց, կա Հայաստանի ազատագրման հարց։ Ու լինենք անկեղծ` հայությունը չունի առկա իրականության գիտակցումը, չունի նաև հարցի լուծման համար անհրաժեշտ ներքին ռեսուրս։