«Որոշ գերիշխող, «հեղինակավոր» թատրոններ պարզապես մահացած օրգանիզմներ են»

Հետխորհրդային տարիների ծանր տասնամյակները կարծես հետևում են մնացել: Խորհրդային ժամանակների հետ զուգահեռ անցկացնելու, բացթողումների մեղքը անցումային շրջանի վրա բարդելու սովորույթը տեղի է տալիս: Զրույցներն արդեն ավելի շատ նոր շրջանի` մեր օրերի մասին են: ՈՒնենք այն, ինչ ունենք:
Զրույցի թեման թատրոնն է: Զրուցակիցս` թատերագետ, արձակագիր, դրամատուրգ ԱՆՈՒՇ ԱՍԼԻԲԵԿՅԱՆ-ԱՐԾՐՈՒՆԻՆ: «Մեր փոքր երկրի և մայրաքաղաքի համար մենք ունենք թատրոնի գրեթե բոլոր տեսակներն ու ժանրերը ներկայացնող իրականություն՝ մնջախաղից մինչև երաժշտական կոմեդիայի և մյուզիքլի թատրոններ, դրամատիկականից մինչև կամերային, տիկնիկային, խամաճիկների և այլն»,- ի պատասխան մեր՝ «Ի՞նչ ունենք այսօր` հետանկախության խառնիխուռն ժամանակներից 25 տարի անց» հարցին` ասաց Անուշ Ասլիբեկյան-Արծրունին: Նրա բնորոշմամբ` մենք ունենք թատերական տարբեր սերունդներ, հանրության կողմից սիրված արտիստներ, ունենք լավ թատերական ինստիտուտ, որտեղ ընդգրկված են թե՛ տեսական, թե՛ գրական, թե՛ թատրոնի հետ առնչվող բոլոր պրակտիկ մասնագիտությունների ֆակուլտետներ (նաև կինոֆակուլտետներ, բայց դա առանձին թեմա է): Սակայն այս ամենի հետ մեկտեղ նկատելի են դաշտի որոշակի միօրինակություն, գորշություն և ճահճացում:
«Այս մթնոլորտում ցանկացած վառ անհատականություն, երևույթ կարող է ձուլվել ու անէանալ: Որոշ գերիշխող, «հեղինակավոր» թատրոններ պարզապես մահացած օրգանիզմներ են, այնտեղ ստեղծված ցանկացած նոր ներկայացում ու պրեմիերա ձևական բնույթ է կրում: Նույնիսկ կադրերի երիտասարդացումը չի փրկում այս թատրոնները, քանի որ տիղմը կլանում է և այս նորերին»,- պարզաբանեց զրուցակիս: Ի՞նչն է պակասում հարցին անդրադառնալով, նշեց, որ չունենք քաջություն ցնցելու, տակնուվրա անելու, հնից հրաժարվելու և վերստեղծելու թարմ մտածողությամբ, նոր թատրոն. «Թե ավագները, թե երիտասարդները, ինչը ավելի ցավալի է, պարզապես դողում են իրենց պետական աշխատատեղերի, հաստիքների համար, նրանք ունակ չեն ընդվզելու, դրա համար էլ հանդիպում ենք դեռևս երիտասարդ, բայց արդեն ծերացած բեմադրիչների, որոնցից այլևս ոչ մի սպասելիք չունենք: Մենք կարիք ունենք թատերական ցնցման ու զարթոնքի, քանի որ բնությունը շռայլորեն օժտել է մեր ազգին տաղանդներով, բայց այ քաջություն չունենք: Բացառությունների մասին չեմ խոսում, օրինակ՝ Մալյան թատրոնը, Տիկնիկային թատրոնի նախաձեռնած ազատ, երիտասարդական բեմահարթակը, կամ Վահան Բադալյանի Փոքր թատրոնը դուրս են այս դիտարկումից»:

Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Լուսանկարը` Գարեգին ԱՂԱԲԵԿՅԱՆԻ

Հ.Գ. – Անուշ Ասլիբեկյան-Արծրունու հետ զրույցն ամբողջությամբ` «Իրատեսի» առաջիկա համարներից մեկում:

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ