«Պետք է ստեղծենք այնպիսի ամսագիր, որ ցանկացած ոք սպասի նրան»

«Գարուն» գրական-գեղարվեստական, հասարակական ամսագրի առաջիկա համարը լույս կտեսնի սեպտեմբերին և նվիրված կլինի ՀՀ անկախության 25-ամյակին: Այս մասին «Իրատեսի» հետ զրույցում ասաց «Գարունի» նորանշանակ խմբագիր ԱՇՈՏ ԳԱԲՐԻԵԼՅԱՆԸ:

-«Գարունը» դպրոց է եղել գրական մի ողջ սերնդի համար: Մեր օրերում գրական պարբերականը կարո՞ղ է նման առաքելություն ստանձնել:
-Լավ ասացիք՝ դպրոցը: Սկսեմ հենց դրանից: Ինչպես գիտեք, «Գարունը» խորհրդային տարիներին եղել է պետական օրգան, որը իրենից որոշակի մշակված դպրոց է ենթադրում, սակայն «Գարունն» ունեցավ այնպիսի շրջահայաց խմբագիրներ ու խմբագրակազմ, որ այդ «դպրոցի» ներսում կարողացավ այլ «դպրոց» ստեղծել` հետամտելով գրականության և արվեստի այն երանգները, որոնք կարող էին անգամ այլախոհական թվալ: Եթե ուշադիր լինենք և օրինակ վերցնենք գրականությունը, ապա կտեսնենք, որ 60-ականների սերունդը դեռ այսօր էլ հասարակական ընկալումների մեջ այն դերն ու դերակատարումը չունի, ինչն անհրաժեշտ է, ուստի պետք է ասել, որ «Գարունի» առաքելությունն այս առումով դեռ չի ավարտվել:
-«Գարունը» առանձնանում էր նաև իր համարձակ ասելիքով: Այսօր ազատ խոսքի հարթակները բավական շատ են: Բոլոր դեպքերում, հասարակական-քաղաքական սուր շեշտադրմամբ հրապարակախոսությունների հանդիպելո՞ւ ենք:
-Ամեն ժամանակաշրջան իր դժվարություններն ունի: Համարձակ ու սուր խոսքի (թե՛ փոխաբերական, թե՛ ուղիղ իմաստով) այսօր ամեն պահի կարող ենք հանդիպել անգամ Ֆեյսբուքում: Սակայն հիմնական նպատակը պետք է հիմնախնդիր բարձրացնելը լինի: Դրա համար բոլոր ժամանակներում էլ կարելի է մեթոդներ գտնել: Ինքս էլ կարծում եմ, որ այսօր հրապարակախոսական երկար-բարակ հոդվածների անհրաժեշտություն չկա, քանի որ այդ հոդվածների մեծ մասն ընդամենը վիճակագրական տվյալներ էին, որոնք հրապարակելն անգամ խիզախություն էր, սակայն այսօր, տեղեկատվական տեխնոլոգիաների զարգացման պայմաններում, այդպիսի տվյալները բոլորին էլ հասանելի են:
-Պատասխանատվությունը մեծ է: Ի՞նչն է Ձեզ ամենից շատ մտահոգում և ի՞նչն է ոգևորում, առաջ մղում:
-Ոգևորում է այն վստահությունը, որի շնորհիվ այս պատասխանատվությունն ինձ է բաժին ընկել: Ոգևորում են մարդկանց հավատն ու օգնելու պատրաստակամությունը, և զգում եմ, որ այդ մեծ պատասխանատվության առաջ մենակ չեմ, շատերն ուզում են կիսել այն: Անկեղծ ասեմ` վախեցնում է այն, որ հնարավոր է հրապարակայնորեն ինչ-որ բան ասեմ, և դա ակամա զուգակցվի «Գարունի» հետ: Այս անհարմարությունն ունեմ հիմա:
-Ե՞րբ կլինի առաջիկա համարը: Ի՞նչ պարբերականությամբ եք պատրաստվում թողարկելու ամսագիրը:
-Առաջիկա համարը լույս կտեսնի սեպտեմբերին և նվիրված կլինի ՀՀ անկախության 25-ամյակին: Գրական, մշակութային շատ խնդիրներ կան քննարկելու այս առումով: Հոկտեմբեր, նոյեմբեր, դեկտեմբերին կունենանք մեկական համար:
-Ի՞նչ տպաքանակով լույս կտեսնի և ի՞նչ կարժենա:
-Այս պահին դեռ ստույգ չեմ կարող պատասխանել, բայց արդեն աշխատանքներ ենք տանում բաժանորդագրություն կազմակերպելու համար:
-Գրական ամսագրի ընթերցողը մեծ թիվ չի կազմում, հիմնականում մասնագետների համար է: Ի՞նչ է պետք, որ գրական տպագիր մամուլը գրավի նաև շարքային, քիչ թե շատ գրասեր ընթերցողին:
-Ամսագիրը, ինչպես իր լավագույն տարիներին, չի եղել սոսկ գրական նախասիրություններ ունեցող մարդկանց համար, առավել ևս, այն չի սահմանափակվել մասնագետների փոքր խմբով: Պետք է ստեղծենք այնպիսի ամսագիր, որ ցանկացած ոք սպասի նրան:
-Ամեն պարբերական ունի իր թիմը, իր նախընտրությունները (ոչ միայն աշխատակազմի առումով, նաև հրապարակումների): «Գարունն» այս առումով ինչպիսի՞ն կլինի:
-«Գարունը» բաց է բոլորի համար: Մենք պատրաստ ենք քննարկելու ցանկացած գաղափար ու մոտեցում: Քարացած, կաղապարային մոտեցումներ չեն լինի, համարից համար պետք է շարժում նկատվի, ինչը բնավ չի նշանակում ձեռագրի բացակայություն: Ամեն շրջան ունի իր խնդիրները և հնարավոր է, որ աշխատենք տարբեր խմբերի ու անհատների հետ:
-Առցանց տարբերակ կլինի՞:
-Անպայման: Այսօր ընթերցողի հետ առանց անմիջական երկխոսության մեծ արդյունքներ չեն լինի: Դեմ եմ մեկուսացումներին:
-Եվ վերջին հարցը. Դուք, հավանաբար, հանդես եկել եք «Գարունում»: Ձեզ համար «Գարունն» ի՞նչ նշանակություն է ունեցել:
-«Գարունում» ընդամենը մեկ անգամ եմ տպագրվել` ուղիղ տասը տարի առաջ, սակայն «Գարունի» հետ կապված բազմաթիվ թանկ հիշողություններ ունեմ, որոնց մասին առիթ կունենամ խոսելու: Իսկ թե ի՞նչ նշանակություն ունի «Գարունն» ինձ համար, դա արդեն իմ աշխատանքից կերևա:

Զրուցեց Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ