«Դա միանշանակ մերն է, մերը`հայկականը և այդ խորքերը դեռ պետք է բացվեն»

Անվանի գիտնական, բանաստեղծ, Մատենադարանի տնօրեն Հրաչյա Թամրազյանի հոգեհանգիստը տեղի ունեցավ Նոր Նորքի 5-րդ զանգվածի Սուրբ Սարգիս եկեղեցում:

Բանաստեղծ, թագմանիչ Շանթ Մկրտչյանը մեզ հետ զրույցում խոսեց Հրաչյա Թամրազյան-բանաստեղծի մասին, և ոչ միայն: Նրա բնորոշմամբ` Հրաչյա Թամրազյանը ճանաչված և սիրված էր որպես գիտնական, որպես բանաստեղծ և որպես մարդ. «Իր կյանքը, մշակութային գործունեությունը և պոետական ստեղծագործությունները բոլորն իրար համահունչ են, մեկը մյուսին չեն հակասում: Չենք զարմանա, եթե Հրաչյայի բանաստեղծության մեջ տեսնենք գիտնականին, գիտական գործում` բանաստեղծին, մարդուն, ի վերջո, իր բոլոր առաքինություններով: Նա առաքինի կերպար էր, օրինակելի մարդ` իր նվիրումով` հանդեպ մշակույթին ու գրականությանը»:

Խոսելով Հրաչյա Թամազյանի ստեղծագործության առանձնահատկությունների մասին, Շանթ Մկրտչյանը նկատեց, որ կան ոճավորող բանաստեղծներ, կան չոճավորող բանաստեղծներ, բայց Հրաչյա Թամրազյանի բանաստեղծության մեջ միջնադարի պոետական թանձրությունները, առանձնահատկությունները արտացոլված են յուրովի. «Հայ մշակույթի ամբողջ հարստությունը նա պոետականորեն մարմնավորվեց իր բանաստեղծության մեջ: Դա միանշանակ մերն է, մերը`հայկականը և այդ խորքերը դեռ պետք է բացվեն: Նա շատ թանկ մարդ էր և այս կորուստը մեր բոլորի կորուստն է»:

Հրաչյա Թամրազյանը մահացել է սեպտեմբերի 3-ին՝ երկարատև հիվանդությունից հետո: Նա 62 տարեկան էր: Մատենադարանում աշխատել է 1977 թվականից՝ նախ որպես ավագ լաբորանտ, ապա կրտսեր ու ավագ գիտաշխատող, իսկ 2007-ից ղեկավարում է ձեռագրատունը: 2014-ից Հայաստանի գիտությունների ազգային ակադեմիայի թղթակից անդամ է: Հրաչյա Թամրազյանը բանասիրական գիտությունների դոկտոր է, բազմաթիվ մենագրությունների, գիտական հոդվածների ու ուսումնասիրությունների հեղինակ: Նրա ուսումնասիրությունները հիմնականում առնչվում են միջնադարագիտությանը, մասնավորապես՝ նարեկացիագիտությանը:

Անվանի մտավորականի վերջին հրաժեշտի արարողությունը սեպտեմբերի 6-ին է՝ ժամը 12-14-ին՝ Մաշտոցի անվան Մատենադարանի նոր մասնաշենքում, իսկ հուղարկավորությունը նույն օրը՝ Երևանի քաղաքային պանթեոնում:

Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ