Վերջին համարյա բոլոր մտքերս ու գրառումներս այստեղ ավարտում եմ ՎԵՐՋՆԱԽԱՂ բառով: Դա պատահական չեմ անում, որովհետև տեսնում եմ, որ Վեհարանի գրավման այս օպերացիան, իր ողջ իմաստով ու քաղաքական փիլիսոփայությամբ, վերջնախաղային է, և այլ պատնեշ ու գիծ այլևս չի լինելու:
Վերջնախաղ է, որովհետև կընկնի Վեհարանը, կընկնի Հայաստանը:
Փաշինյանը այսօր երկու գրառումներով նախանշեց Վեհարանի գրավման պլանը: Սա իրեն պետք է հասկանալու համար՝ մեծ ծրագրի ավարտման գործադրման ռեսուրս ունի՞, թե ոչ: Նրան անհրաժեշտ է վերացնել վերջին պաշտպանական գիծը:
Ուշադիր սպասում եմ Հայաստանի բոլոր ընդդիմադիր կուսակցությունների, շարժումների, քաղաքական և քաղաքացիական միավորումների, հոսանքների, նախաձեռնությունների, կարծիքի առաջատարների, զանազան իրավունքների պաշտպանությամբ զբաղվող ՀԿ-ների և առհասարակ հակաիշխանական և ընդդիմադիր դիրքավորում ունեցողների ոչ թե գնահատականին Փաշինյանի կոնկրետ գործողությանը Վեհարանի դեմ, որի առաջնորդությունը, տեղն ու ձևը հստակ նա արդեն նշել է, այլ կոնկրետ հակաքայլին և հողի վրա դիմադրությանը՝ տեղով, ձևով և առաջնորդություններով:
Հիշեցնեմ՝ Փաշինյանը 2021-ի ընտրությունները հաղթեց ոչ թե ընտրությունների օրը, այլ երբ կարողացավ մտնել Եռաբլուր: Վեհափառին հեռացնելու հանրային ներվն ու դիմադրության պոտենցիալն է ստուգում: Դրա հաջողումը անիմաստ է դարձնելու վերը նշված բոլոր քաղաքական իմաստ, նշանակություն և հատկապես հավակնություններ ունեցող կուսակցությունների, շարժումների, նախաձեռնությունների, անձանց առհասարակ քաղաքական իմաստն ու գոյությունը:
Կա երկու սցենար
1. Վեհափառը մնում է Վեհարանում, և դուք դա վերածում եք Փաշինյանի ֆիասկոի և հեռացման գործընթացի:
2. Փաշինյանի մարտահրավերը չեք ընդունում, և նա դա հասկանալով անում է այն, ինչ պատրաստվում է անել:
Հաջորդիվ նույնը անելու է բոլորի հետ, և այդժամ ոչ ոք չի լինի, որ մյուսի մեջքը պահի: Հարձակումը պետք է ընդունել հայելային, միայն այդ ժամանակ նա կնահանջի: Հակահարձակումն այդ ժամանակ արդեն կդառնա անխուսափելի:
P.S. Ինչպես մտավ Եռաբլուր և հաղթեց ընտրությունները, այնպես կմտնի Վեհարան և կվերացնի այն Հայաստանը, որը դեռ կա, բայց մազից է կախված:
Վլադիմիր Մարտիրոսյան