Ադրբեջանի նախագահի կողմից ս.թ. հունվարի 7-ի հայտարարությունը խուճապի հիմք չէ, սակայն անխուսափելիորեն կծագի այդպիսի հիմք, եթե ամբողջովին ու պարբերաբար լռության մատնենք հետագա ռազմական հնարավոր գործողություններն իբր արդարացնող հիշյալ բնույթի բազմակի քայլերը...
Մոսկվայի և Թեհրանի միջև համապարփակ ռազմավարական գործընկերության մասին պայմանագիրը, որը հավանաբար ստորագրվելու է ընթացիկ ամսվա ընթացքում, կարող է որոշակիորեն մեծացնել Հայաստանի մանևրելու հնարավորությունը:
Գանատայի Հայ աւետարանչական ընեկերակցութեան կազմակերպութեամբ՝ հոկտեմբերին տեղի ունեցաւ դոկտ. Հրայր Ճէպէճեանի «Հայկական ազգագրական պատկերներ՝ տեսիլք, կամք եւ յոյս» գիրքին հիանալի շնորհանդէս-ներկայացումը։ Շնորհանդէսէն ետք՝ դժուար, բայց ո՛չ անկարելի եղաւ գրասէրներու բազմութենէն տասը վայրկեանով խլել դոկտոր Ճէպէճեանը, որպէսզի կարճ հարցազրոյց մը ունենամ անոր հետ իր լոյս տեսած գիրքին եւ Թորոնթոյի այցելութեան ընթացքին անոր ունեցած տպաւորութեան մասին։
Ըստ էության, Ադրբեջանում վստահ են, որ Իրանի մասով կայացված է որոշում՝ Սիրիայից հետո։ Այդ վստահությունը Բաքվի բռնապետի մոտ առաջացել է Թուրքիայի և Իսրայելի հետ խորհրդակցությունների արդյունքում։
Ո՞րն է Բաքվի նախագահի ուժը, որով նա կարողանում է նաև Ռուսաստանի հետ խոսել վերջնագրերի լեզվով։
Ես միշտ ասել եմ՝ բավական է մեկ քայլ զիջել Ադրբեջանին, և անհավանական արագությամբ կմեծանան նրանց պահանջների ծավալներն ու լկտիության աստիճանը։ Խնդիրն այն է, որ նրանք զիջումն ընկալում են որպես թուլություն:
920 թվականին Թուրքիան խոստացավ ու խաբեց Ռուսաստանի իշխանությանը՝ Խորհրդային Միության փոխարեն ընտրելով ամերիկյան, հետագայում՝ ՆԱՏՕ-ի ուղղությունը։
Հասկանալով թուրքական վտանգները՝ ԽՍՀՄ կայսրությունը հատուկ զորքեր տեղակայեց Թուրքիայի և Հայաստանի սահմանին և օգնեց Հայաստանի գործոնի ուժեղացմանը...