Թուրքական դիվանագիտության առանցքային թեզը

Ադրբեջանի նախագահի կողմից ս.թ. հունվարի 7-ի հայտարարությունը խուճապի հիմք չէ, սակայն անխուսափելիորեն կծագի այդպիսի հիմք, եթե ամբողջովին ու պարբերաբար լռության մատնենք հետագա ռազմական հնարավոր գործողություններն իբր արդարացնող հիշյալ բնույթի բազմակի քայլերը: Դասական իմաստով այդ ագրեսոր երկիրը պարբերաբար խախտում է ՄԱԿ-ի կանոնադրությամբ ամրագրված սկզբունքները, ուստի լիարժեք հիմքեր կան, որպեսզի ԳՈՆԵ Անվտանգության խորհուրդ ներկայացվի վերջինիս բացահայտ ագրեսիվ քաղաքականությունը քննարկման առարկա դարձնելու հայտ, թեպետ՝ ՄԱԿ-ի կանոնադրության 6-րդ հոդվածի հիմքով իրավաչափ կլինի նաև վերջինիս ՄԱԿ-ի կազմից վտարելու պահանջ ներկայացնելը, սակայն «խաղաղության դարաշրջանի» թեզերի համատեքստում այդ առնչությամբ հույս ունենալն անմիտ է: Այդ երկիրը քանիցս արհամարհել է ՄԱԿ-ի ԱԽ և միջազգային դատական ատյանների բոլոր որոշումներն ու բանաձևերը:

Օգտվելով իրավիճակից՝ հիշյալ բռնապետը, արդեն Արցախի նկատմամբ հաջողությամբ փորձարկված հնարքից ոգևորված, հայտարարում է, որ Հայաստանը ֆաշիստական երկիր է, վտանգի աղբյուր է տարածաշրջանում, քանի որ զինվում է, ուստի արդարացի կլինի, որ այն դադարեցնի Հայաստանի իշխանությունը, հակառակ պարագայում՝ դա իրենք կանեն: Սա թուրքական դիվանագիտության առանցքային թեզն է, որը նույն կերպ կիրառվեց նաև Սիրայում: Եթե ձգտում են նորանոր տարածքներ զավթել, ապա դա անում են տվյալ երկրում իբր ահաբեկչության դեմ պայքարելու պատրվակով. առայժմ դա անարգել հաջողել են:

Ասվածի համատեքստում համամիտ չեմ այն գործիչների հետ, թե պետք է անտեսել Ալիևին և չտարածել իր մտքերը: Հարգելիներս, սա կենցաղային վեճ չէ, և մենք էլ ոչ թե զբաղված են այն տարածելով, այլ դրան հակադարձելով. վերջապես, մեր երկիրը «ֆաշիստական» է բնորոշում մի բռնապետ, որն արդեն պատրաստվում է փոխել իր երկրի սահմանադրությունը (2025 թվականը հռչակել է սահմանադրության և ինքնիշխանության տարի), որպեսզի ոչ միայն օրինականացնի Արցախի և Հայաստանի որոշակի տարածքների բռնազավթումը, այլև հետագա տարածքային (և ոչ միայն) նկրտումները:

Գևորգ Դանիելյան

Մեկնաբանություններ