Ալիևն ասում է՝ Հայաստանի հետ խաղաղությունը դա մեր հերթական հաղթանակն է, զուգահեռաբար ակնարկում՝ մենք պետք է պատրաստ լինենք ցանկացած պահի նորից պատերազմելու։
Նիկոլն ասում է` առաջիկա ընտրությունը լինելու է խաղաղության և ոչ խաղաղության միջև, իսկ իշխանական շրջանակներն ակնարկում են պաշտպանական ծախսերը կրճատելու մտադրության մասին։
Եթե հակիրճ ամբողջացնենք, ստացվում է հետևյալը. Նիկոլ Փաշինյանը առաջիկա ընտրություններում խաղարկելու է պատերազմի հավանական սպառնալիքի թեզը, իսկ Ալիևը ժամանակ առ ժամանակ վերահաստատելու է այն, մղելով հայ ընտրողին ընտրելու «խաղաղությունը»` ի դեմս Նիկոլի։ Պա՞րզ է «խաղաղության օրակարգը» կրողների գործողությունների սինխրոնությունը։
Հիմա ամենակարևորը. տարածաշրջանում պատերազմ Ալիևի դեմ, միևնույն է, լինելու է` անկախ մեր կամքից ու ցանկություններից։ Հետևաբար, որքան Ադրբեջանի բռնապետը շուտ գնա այդ սադրանքին, այնքան արագացնելու է իր քաղաքական վախճանը։ Եվ ուրեմն, հայ ընտրողը որևէ կերպ չպետք է տրվի Նիկոլի ու Ալիևի կոգնիտիվ ահաբեկման մղումներին։ Փոխվել են ժամանակները, Ալիևի ռազմական ցանկացած սադրանք այսուհետ ունենալու է նրա համար վախճանաբանական ավարտ։ Սա ուղղակի հիշեք։
Հ.Գ. Մի պահ պատկերացրեք` Ստալինն ամեն ինչ աներ, որպեսզի երկրորդ աշխարհամարտից հետո Հիտլերը վերընտրվեր ռեյխսֆյուրեր, Բուշ կրտսերը Իրաքի հետպատերազմյան ընտրություններում պաշտպաներ Սադամին, կամ, ասենք, Պուտինը Ուկրաինայի առաջիկա ընտրություններում պաշտպանի Զելենսկիին` հակառակ պարագայում սպառնա պատերազմի վերսկսմամբ։ Իսկ մեր պարագայում ամեն բան սինխրոն է։
Գարեգին Պետրոսյան