Փոքր երկրների համար, հատկապես նրանց, որոնք շրջապատված են թշնամական հարևաններով, առանցքային աշխարհաքաղաքական խնդիրն իրենց աշխարհաքաղաքական գործոն լինելու պահպանումն է: Առանց դրա նրանք դատապարտված են:
Վերջին 50 օրվա բողոքի ցույցերի ընթացքում մի հետաքրքիր օրինաչափություն եմ նկատել. Ֆրանսիայի հրապարակի միջին տարիքը 35 է, իսկ մեր դեմ կատաղի կենաց-մահու կռիվ տվող զանգվածի միջին տարիքը 65-ից բարձր է:
«Լեզուն որ չըլի, մարդ ընչի՞ նման կըլի։ Մեկ ազգի պահողը, իրար հետ միացնողը լեզուն ա ու հավատը։ Լեզուդ փոխի՛ր, հավատդ ուրացի՛ր, էլ ընչո՞վ կարես ասիլ, թե ո՛ր ազգիցն ես» (Խաչատուր Աբովյան):
Կեցցե ժողովրդավարությունը: Եթե արվեստը զոհեր է պահանջում, ապա ժողովրդավարության մարդասիրական բնույթը բավարարվում է ամենօրյա ռեժիմով ընդդիմադիրներին բերման ենթարկելով:
Ինձ միշտ հիացրել է հասարակ ամերիկացիների պատրիոտիզմը: Երկրի դեմքն ու պատիվը ներկայացնող խորհրդանիշների նկատմամբ նրանք ինքնաբուխ, անհավակնոտ ակնածանք ունեն, և դրա մեջ կեղծ, ցուցադրական ոչինչ չկա:
Սեպտեմբերի սկզբին Շանհայի համագործակցության կազմակերպության (ՇՀԿ) գագաթաժողովում ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հերթական անգամ առիթը բաց չթողեց ներկայացնելու «Խաղաղության խաչմերուկ» նախաձեռնությունը։ Այն մեկնաբանվեց որպես նոր հաղորդակցական հարթակ, որը նպատակ ունի կապել Սև, Կասպից, Միջերկրական և Պարսից ծոցերի ենթակառուցվածքային ուղիները...