Զելենսկիին թևեր տվողը հիմա ձեռքերն է շփում։ Էրդողանը Զելենսկուն վերցնելու է իր ամբողջական վերահսկողության տակ, եթե ԱՄՆ-ը հիմա կտրուկ քայլեր չանի, որպեսզի սանձի Ուկրաինային թևեր տվողին, ապա մոտ ապագայում Թուրքիան դառնալու է մի մեծ գլխացավանք թե՛ Եվրոպայի, թե՛ ԱՄՆ-ի, իսկ հետո արդեն ՌԴ-ի համար...

Թրամփ-զելենսկի հանդիպումն ահավոր էր՝ Ուկրաինայի համար: Սպիտակ տունը չեղարկել է, նախապես հայտարարված, մամուլի ասուլիսը։

Մի քանի տարի է՝ մարդկանց գաղափարապես նախապատրաստում էին քաղաքական աշխարհի անմարդկային աշխարհընկալմանը, և դա մատուցում էին որպես քաղաքական օրինաչափություն, նաև հաղթանակ-փոխվում է աշխարհակարգը, ստեղծվում է բազմաբևեռ աշխարհ, որի հիմնական գաղափարախոսությունը ուժի իրավունքն է:

Հրապարակներով, փողոցներով, նրբանցքներով, հազար ու մի ծակ ու ծուկով հորձանք էր բարձրանում: ՈՒռցորվում, փոթորկվում, փրփրում, կատաղած պատեպատ զարկվում: Սելավ ա, սելա: Խաբարդա...

Մեր ժողովուրդը փողատեր մարդու չի սիրում, սիրում է աղքատներին, առավել շատ իր աղքատությունը։ Մարդիկ դժգոհում են հարուստներից` փոխարենը դժգոհելու իրենցից, թե ինչու՞ իրենք հարուստ չեն։ Ազգի մերանը ազգային հարստությունն է։ Հարուստների մեջ ևս կան մարդիկ` ովքեր իրենց հարստությունից շատ սիրում են Երկիրը` Հայրենիքը։ Այո, երջանկությունը միայն հարստության մեջ չէ, իսկական երջանկությունը հանրային բարօրության մեջ է, ազգի ապահովության և բարգավաճման մեջ։ Միայն անասունը կարող է երազել անվախճան արոտավայրերի մասին։ Եվ վերջապես, որքա՞ն կարելի է որոճալ...

Այո՛, ցավոք, աշխարհի գրված-չգրված անխախտ օրենքներից մեկն այն է, որ հաշվի են նստում ուժի և քանակի հետ:

Ի՞նչ մեկ հատորանոց գրքի չափ շինծու մեղադրնքներ են հասցեագրել նրան ու տանջանքների են ենթարկում։

«Ռոսլին» արվեստի հանդեսը յուրահատուկ է հայ մամուլի մեջ: Հանդեսը ծավալուն աշխատանք է անում հայկական արվեստի պահպանման հարցում։ Անդրադառնում է հայ արվեստագետներին, հայկական արվեստի պատմությանը և գեղարվեստական կյանքում տեղի ունեցող կարևոր իրադարձություններին։ «Ռոսլին» արվեստի հանդեսի հիմնադիր խմբագիրն է հրապարակագիր ՎՐԵԺ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆԸ։

Այն ժամանակ էլ, իհարկե, միայն քաղաքական հավկուրությամբ տառապելու պարագայում կարելի էր նրան ու նրա ուղեկիցներին ու զինակիցներին ժողովրդավարական համարել, բայց քանի որ Փաշինյանն ու իր թիմը ձեռնտու էին «հավաքական Արևմուտքին», հատկապես վերջիններս սկսեցին հաճոյախոսություններ շռայլել, թե՝ «Հայաստանը ժողովրդավարության բաստիոն» է ու նման բաներ: