Նայեցի և լսեցի, աշխարհի ամենահայտնի ազգակցիս, մեծագույն Հայի` Հենրիկ Մխիթարյանի հարցազրույցը իր նորընծա գրքի առիթով և զգացի` հայրենիքից հեռու անգամ որքան Հայ, ինչքան Մարդ է նա և ինչքան Հայրենիքներ կան նրա ջերմ սրտում։ Հասկացա, թե ինչու՞ առկա իշխանավորները չեն սիրում նրան։ Դե ինչպես սրանք կսիրեն մի Մարդու` ով այդքան Հայ է և այդքան Հայրենասեր։
Հայրենասիրությունը ՔՊ֊ի օրոք դարձել է հեգնանքի միջոց։
Հայրենասիրությունը հիմա ուղեղի մորմոք է, մերժելի պատրանք։ Հայրենիքը ոչ սրտի մեջ է և ոչ էլ ուղեղում, այն լոկ պետություն է, թեկուզ և լինի աթոռաչափ մի տարածք, որն օրնիբուն տրորվում է կապիտուլյանտի հետույքի տակ։
Կգա՞ այն օրը, երբ Հայաստանը կունենա նույնքան հայրենասեր և նույնքան պետականամետ ղեկավար, ինչպիսին Հենրիկ Մխիթարյանն է։
Հենրիկը միայն ֆուտբոլ չէ, որ խաղում է. նա առայժմ վազում է ապագա հայրենիքի հետևից։
Կարծում եմ` վաղ թե ուշ նա կգտնի իր հանգրվանը` Ազատ, Անկախ, Արժանապատիվ Հայաստանը, Հաղթական Հայաստանը, առանց երկյուղի, որ այն կվերածվի թուրքական վիլայեթի։ Հենոն միայն ֆուտբոլ չէ, որ խաղում է և ոչ էլ խաղում է մեր բախտի հետ։
Հենոն այսօր հայ ազգի արժանավոր զավակն է, արժանապատիվ հայը, ով հեռու է քաղաքական խարդավանքներից։ Նա սիրում է իր Հայրենիքն այնքան, որին աներկբա կարելի է Հայրենիք վստահել։
Հեռու չէ այն օրը, երբ Հայրենիքը կլինի իրական Հայրենասերինը, Նվիրյալ Մարդունը...
Լևոն ՋԱՎԱԽՅԱՆ