ՀՀՊ-ի երկրորդ քայլը, բայց դեպի ո՞ւր

«Հանուն Հայաստան պետության» ճակատը երեկ երկրորդ հանրահավաքն էր հրավիրել: Այս անգամ թեմատիկ` «Հաց բերողի»` Արթուր Սարգսյանի մահվան տարելիցին նվիրված: Գուցե ամպրոպն ու անձրևն էին պատճառը, բայց երևանցիները մեծ եռանդ չդրսևորեցին ՀՀՊ-ի հանրահավաքին մասնակցելու հարցում: Համենայն դեպս` շատ ավելի քիչ` քան մեկ շաբաթ առաջ: Կիսադատարկ հրապարակում էր ՀՀՊ-ն անում իր գործունեությանը և նպատակներին վերաբերող հայտարարություններ։ Դավիթ Սանասարյանը, որ վարում էր հանրահավաքը, հայտարարեց, որ ցանկանում են կանխել Սերժ Սարգսյանի վարչապետությունը և պատրաստ են միավորվել ու համագործակցել բոլոր քաղաքական ուժերի և գործիչների հետ, որ համամիտ են իրենց տեսակետին այս հարցում, և տվեց անուններ` «Երկիր ծիրանի» կուսակցության նախագահ Զարուհի Փոստանջյանի և «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության անդամ Նիկոլ Փաշինյանի:

Հարթակից ելույթ չունեցած Նիկոլ Փաշինյանը լրագրողներին հարցազրույց էր տալիս, ինչպես «Ժառանգություն» կուսակցության նախագահ Արմեն Մարտիրոսյանը, որ ասում էր` բանակցությունների մեջ են տարբեր ուժերի, մասնավորապես՝ ՀԱԿ-ի հետ, ու ակնկալում են, որ շարժմանը մասնակցող ուժերի շրջանակը կընդլայնվի։ Նախորդ օրը նա տվել էր Սեյրան Օհանյանի անունը: Բայց գեներալը հրապարակ չեկավ: Նախորդ հանրահավաքում հնչեցված կոչերին ու մտադրություններին ՀՀՊ-ն ոչինչ չավելացրեց գործնական քայլերի տեսակետից: Միակ նորությունը երթն էր Արթուր Սարգսյանի հիշատակին: Երթի մասնակիցները շարժվեցին Հյուսիսային պողոտա, անցան Աբովյան փողոցով, Հանրապետության հրապարակով, Վազգեն Սարգսյան փողոցով շարժվեցին Մաշտոցի պողոտա և երթն ավարտեցին Ազատության հրապարակում։ Թեպետ հանգուցյալի հիշատակը հարգելու համար գնում են գերեզմանոց կամ եկեղեցում մոմ են վառում:

Ինչպես ընդունված է Հայաստանում` գլխավոր իրադարձությունները ծավալվում են հրապարակայինին զուգահեռ` կուլիսներում ու մերձկուլիսներում: Օրինակ` ՀՀՊ-ի հանրահավաքից առաջ Արմեն Մարտիրոսյանը «Ազատության» եթերում հայտարարում է` «Եթե «Ելք» դաշինքը դուրս չգա փողոց, դրանով անուղղակիորեն աջակցում է Սերժ Սարգսյանին»: Հայտարարությունը, որ լիովին տեղավորվում է ՀՀՊ-ի դաշնակիցներ ու աջակիցներ որոնելու տրամաբանության մեջ, սադրիչ է ու անտրամաբանական: Տրամաբանական կդառնար մեկ դեպքում` եթե ՀՀՊ-ի հանրահավաքներում հավաքվեր ոչ թե մի քանի տասնյակ մարդ, այլ հարյուր հազարավոր բողոքողներ, ու «Ելքը», որ դեմ է Սերժ Սարգսյանի վարչապետ լինելուն, հրապարակ դուրս գալուց հրաժարվեր: Սերժ Սարգսյանի վարչապետ լինել-չլինելու հարցը հանձնարարված հմտությամբ վերածում են «Ելքի» լինել-չլինելու հարցի: Ինչու՞: Ոչ լրիվ մեկ տարվա իր գործունեությամբ «Ելքը» ցույց տվեց իր անկառավարելիությունը իշխանությանը: Հիմա այդ սինդրոմը սկսել է գործել նաև «Ելքի» ներսում` Նիկոլ Փաշինյանի թեթև ձեռքով: Նա վստահ է, որ կա իշխանափոխության ռեալ տարբերակ ու չի կարելի այդ հնարավորությունը ձեռքից բաց թողնել` լինելով ընդդիմադիր ուժ: Նիկոլ Փաշինյանի համոզվածության պատճառներն ու հիմնավորումները հայտնի են միայն իրեն, գուցե նաև «Ելքի» մյուս կուսակցություններին, բայց բացահայտորեն համոզիչ չեն: Երեկ Ազատության հրապարակում նա լրագրողներին ասել է, որ կան տարաձայնություններ «Ելք» դաշինքում, որոնք քննարկվում են։ «Մենք ունենք 14+4 օրվա գործողությունների ծրագիր և այդ 14 օրվա մեկնարկին դեռ բավականին ժամանակ կա։ Նույնիսկ եթե մենք 3 շաբաթ առաջ համաձայնության եկած լինեինք այդ ճանապարհային քարտեզի շուրջ, այդ քարտեզի իրագործումը սկսվելու էր ամսվա վերջում։ Այնպես որ ժամանակը թույլ է տալիս հանդարտ քննարկել բոլոր հարցերը»` ասել է Նիկոլ Փաշինյանը և ընդգծել, որ պայքարը պետք է լինի քաղաքացիական, բռնությունը բացառող և դա իրենց նախապայմանն է։ «Մենք հարգում ենք մեր գործընկերների համոզմունքները և ունենք մեր համոզմունքները և հիմա մենք փորձում ենք մեր համոզմունքները բերել հաշտեցման»` առանց էնտուզիազմի բացատրել է նա` ինչո՞ւ չի ստացվում համոզել «Ելք»-ի մյուս ուժերին։ Իհարկե, կարող էր ասել, որ ոչ մի քննարկում էլ դեռ չկա, քանի դեռ «Լուսավոր Հայաստանի» նախագահ Էդմոն Մարուքյանը ԱՄՆ-ից չի վերադարձել, ինչպես պատվիրակության մյուս անդամները, և գերադասել է Կարնեգի հիմնադրամում ելույթը` արագ վերադառնալու ու տեսակետ ներկայացնելու փոխարեն: Իսկ Նիկոլ Փաշինյանն արդեն ապրիլի 3-ին հանրահավաքի հայտ է տվել քաղաքապետարանին, թեպետ նրա կուսակից Լենա Նազարյանն ասում է, որ հայտը ոչինչ չի նշանակում ու կարող է հետ վերցվել: Այսինքն` «համենայն դեպս»-ի մեխանիզմն է գործում: «Եթե»-ի ու «հանկարծ»-ի: Բայց այդ «եթե»-ն ու «հանկարծը» ոչ մի տեղից չեն ստեղծվում: Եթե ՔՊ-ն իրոք ուզում է հաջողության հասնել իր «14+4 օրվա գործողությունների ծրագրով», արդեն իսկ հիմա պետք է ապահոված լիներ.

1. ՈՒժային կառույցների չեզոքությունը:
2. Արտաքին աջակցությունը և իր իշխանության միջազգային ընդունելիությունը:
3. Իշխանափոխությունից հետո իր կառավարության ծրագիրն ու կազմը:
4. Պետական գործող համակարգում իր համակիրների աջակցության երաշխիքները:
5. Ֆինանսական միջոցներ` մարդկանց հրապարակում պահելու` վրանների, կերակրելու ու ընթացիկ հարցերի համար:
6. Մարզերում աշխատանք տաներ, որ իշխանափոխությունը մայրաքաղաքային չլիներ, այլ համաժողովրդական:
7. Ապահովեր երկրի անվտանգությունը անցման փուլում:
Սրանք պարտադիր քայլեր են: Իհարկե, իր պատմությունը մեկ ձեռքի մի քանի մատների վրա հաշվող կուսակցությունը կարող է իրեն թույլ տալ լավագույն մտադրությունները հանրային դարձնելու շքեղությունը, բայց իշխանափոխությունն ու պետություն կառավարելը լուրջ գործեր են, որ աշխատանք, ժամանակ, կարողություն, ֆինանս ու հնարավորություններ են պահանջում:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ.Գ. Եվ դա վերաբերում է ոչ միայն ՔՊ-ին, այլև` ՀՀՊ-ին: Եթե ընդամենը անձրևն ու քամին խանգարեցին, որ մարդիկ հրապարակ գան, ի՞նչ երաշխիք, որ հազարավոր ցուցարարներ հրապարակ դուրս կգան Սերժ Սարգսյանի վարչապետության դեմ` աչքի առաջ ունենալով անցյալի փորձը: Հույս դնել, որ Սերժ Սարգսյանը չի ցանկանա վարչապետ դառնալ ու դա կլինի աստեղային ժամ ՀՀԿ-ին քաղաքական ասպարեզից հեռացնելու, մանկամտություն է:

Ընդդիմադիր պայքարի տասնամյակները պիտի սովորեցնեին իրենց պատկերացումների մեջ կարծրացած ու իշխանափոխությունը դհոլ-զուռնայով, «Սարերի քամու» հնչյունների տակ բարև տալով պատկերացնողներին, որ համակարգի դեմ համակարգ պիտի հակադրվի: Իսկ հակադրվելու համար պիտի ստեղծվի: Ստեղծվելու համար պետք է ոչ թե հրապարակներում հայրենասիրական ելույթներ ունենալ, այլ տեղերում մարդկանց հետ աշխատել` նրանց քանակի վրա իշխանափոխության բեռը դնելուց առաջ: Մարդիկ դժգոհ են ՀՀԿ-ից, ու դա գաղտնիք չէ, բայց ի՞նչ են ստանալու ՀՀԿ-ի փոխարեն: Ի՞նչ ու ինչպե՞ս` համոզիչ կպատասխանվեն այս հարցերը, մարդիկ դուրս կգան հրապարակ: Ընդամենը մտադրություններ ու խոստումներ իրենց տանն էլ կարող են լսել` տեխնիկան այնքան զարգացած է, որ անլուծելի խնդիր չէ տնից հետևել, թե ով ինչ է ասում Ազատության հրապարակում:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ