ՈՒկրաինական զարգացումների մասով պետք է հասկանալ մինչ այս դրված խնդիրը, որը մի քանի տարի առաջ նրբորեն ձևակերպել էր իտալական մամուլը, այն է` ՈՒկրաինան կտրոհվի մի քանի մասի. արդե՞ն իրացման «փուլում» է գտնվում, թե՞ ՈՒկրաինան, որպես պետություն, դեռ կկարողանա խուսափել այդ տխուր ճակատագրից, որից այդպես էլ չկարողացան խուսափել հետխորհրդային տարածքում Վրաստանը, Եվրոպայում` Հարավսլավիան, Չեխոսլովակիան։

Օրերս տեղի ունեցավ գրեթե աննկատ մնացած մի իրադարձություն, աննկատ, երևի, այն պատճառով, որ Սիրիայի, Իրանի և ՈՒկրաինայի ֆոնին աշխարհի հայացքը «չէր հասնում» Հեռավոր Արևելք։ Մինչդեռ Հեռավոր Արևելքում խաղարկվող դրաման ժամանակի առումով սկսվեց հենց այն ժամանակ, երբ ինչ-որ մեկը տվեց Կիևում տեղի ունեցող ուկրաինական իրադարձությունների մեկնարկը։ Ընդ որում, ի տարբերություն ՈՒկրաինայի իրողությունների ու փաստերի, Հեռավոր Արևելքի իրադարձությունները շատ փորձագետներ արդեն բնութագրում են որպես պատերազմ, բայց «նյարդերի պատերազմ»։

52 շաբաթ ունեցող տարվա 51-րդ շաբաթը արդյունքներն ամփոփելու ժամանակն է` իր լրումին է հասնում ևս մեկ շրջան 365 օրից, որոնցից յուրաքանչյուրը ինքնատիպ էր, կարևոր ու սահմանափակված 24 ժամվա մեջ: Արդյունքները ամփոփելու համար, սակայն, պետք են չափանիշներ, իսկ չափանիշի չափանիշ ունենալու և արժեհամակարգ ձևավորելու համար մեր ընդհանրական միտքը չի հերիքում: Առանձին փայլատակումներ, հարկավ, լինում են, բայց գաղափարի չեն ձգում, գաղափար, որ չի տրոհվում ու միավորում է բոլորի ձգտումներն ու ցանկությունները: Մենք չունենք իդեալ:

Տարին ավարտվում է: Քաղաքական տեսակետից այն անչափ բուռն ստացվեց: Ջրհոսի դարաշրջանն ուրույն առանձնահատկություն ունի. բացվում են բոլոր կապերը, թաքունը հայտնի է դառնում, ենթագիտակցությունը հոսում է առատորեն, ինչ պահված է հասարակության, մարդու խորքերում, աչքառ է ելնում` իր ողջ անհեթեթությամբ և մերկությամբ, ու խեղդում ֆիզիկական մերկության ամոթը: Ասել է` քանդվում են բոլոր կապ ու կապակցությունները` նորը ստեղծելու կամ իսպառ ոչնչացնելու համար:

Առնվազն նոյեմբերի 23-ից փորձագետներն իրավիճակի կտրուկ սրում են արձանագրում ՈՒկրաինայում, ուր քաղաքականապես անզոր արևմտամետ ընդդիմությունը, կարծես, վճռական գրոհի է անցել իշխանության դեմ և նույնիսկ հասցրել է Կիևում գրավել մի շարք տարածքներ ու վարչական շենքեր։ Իրադարձությունների մասնակիցները (ՈՒկրաինայի ղեկավարությունը դրանք անվանել է պետական հեղաշրջման փորձ) ձգտում էին շրջափակել ՈՒկրաինայի նախագահի աշխատակազմի, կառավարության և Գերագույն ռադայի շենքերը։ Սակայն իշխանություններն այդ հարցում «ըմբռնում» չցուցաբերեցին. հատուկ նշանակության ջոկատներն ապաշրջափակեցին մայրաքաղաքի կենտրոնական մասը, թեև Կիևի քաղաքապետարանի գրոհն անհաջող ավարտվեց և «հետաձգվել է»։

Հետաքրքիր է դառնում կյանքը անգամ մեր տարածաշրջանում: Եվ փայլուն հեռանկարներ են բացվում Հայաստանի առաջ: Իհարկե, մի քանի «եթե»-ների առկայությամբ: Եթե Հայաստանը, այնուամենայնիվ, ինքնիշխան պետություն է: Եթե Հայաստանի իշխանությունները հասկացել են, որ պատասխանատու են պետության համար: Եթե դեպքերը զարգանան առանց արտակարգ իրավիճակների: Եվս մի քանի «եթե»-ներ, որոնք առաջանալու են հընթացս իրադարձությունների զարգացման և հավարտ ստեղծելու են մի իրավիճակ, որտեղ գործում են օրինաչափությունները:

Վերջին շրջանում ֆորտունան լրիվ երես է թեքել Ազգային ժողովի «խարիզմատիկ» նախագահից: Նա ֆիասկո ֆիասկոյի հետևից է գրանցում:

Էներգակիրների համաշխարհային շուկայի «կերպարանափոխությունը» վերջին տարիներին այնքան սրընթաց է կատարվում, որ վերլուծաբանները, առավել ևս քաղաքագետները, հաճախ դժվարությամբ են պատկերացնում հետևանքները։ Այսպես, միանգամայն անակնկալ շատերի համար և ամենալուրջ հետևանքներով աշխարհաքաղաքական գործընթացների համար դարձավ Միացյալ Նահանգների կողմից իր վաղեմի և դեռ մինչև վերջերս անիրականանալի թվացող նպատակի իրագործումը՝ «էներգետիկ անվտանգությունը»։

Արտասահմանցի մի շարք փորձագետների կարծիքով, մի քանի տարի հետո ԱՄՆ-ից Եվրասիա թերթաքարային գազի ակնկալվող մատակարարումները չեն սպառնա ՌԴ-ից խողովակային գազի մատակարարումներին, քանի որ ռուսական գազն ավելի մրցունակ է ամերիկյանի համեմատ, որովհետև Ռուսաստանի գազի արդյունահանման ու փոխադրման ծախսերը շատ ավելի ցածր են, քան ԱՄՆ-ի թերթաքարային գազինը։

Ապաստա՞ն, թե՞ ապաստարան են որոնում միայնակ մարդիկ: Ինչո՞ւ է այդքան գայթակղիչ հանրային միայնությունը: Ինչո՞ւ միջնորդավորված փոխհարաբերությունները մատչելի են պարզ շփումից: Ինչո՞ւ անծանոթների աշխարհում հեշտ է ամեն ինչ պատմելը: Ինչպե՞ս ու ինչո՞ւ միմյանց հետ շփումների այս կերպը այսքան տարածված է, բայց միայն որոշակի շրջանակներում: