Իմ քաղաքակրթությունը դարեր ի վեր ձգտել է երևան հանել Մարդուն` ինչպես կսովորեցներ լքված քարակույտի մեջ տեսնել հոգու եկեղեցին:
Նա Մարդուն է քարոզել, Մարդուն, որ իշխում է անհատին.
Ոչ մի անհատ չի կարող առանց Աստծո իր համար ճիշտ կյանքի ուղի հարթել, և ոչ մի ազգ, առանց աստվածային ճշմարտությունների, չի կարող պատմություն կերտել ու հարատևել:
Գրեթե բոլոր մարդիկ, հավատացյալ, թե անհավատ, կամա-ակամա աղոթում են: Ոմանք կրոնական բնազդով են զգում, ոմանք էլ հավատքի բանականությամբ գիտեն աղոթքի նշանակությունը, բայց, ըստ էության, ոչ բոլորը գիտեն աղոթելու կերպը և նպատակը:
Քրիստոնյայի համար մեղքը չարիք գործելը չէ, ինչից նա հրաժարվում է հենց իր քրիստոնյա լինելու փատով` Սուրբ Մկրտության խորհրդից սկսած, այլ արդեն` բարիք չանելը:
Այս երանելի կինը խոնարհ էր, շատերի համար աննկատելի, ոմանց համար` նախատինքի արժանի, ոմանց կողմից` բամբասված ու հալածված, բայց Աստծո կողմից բարձրացվեց, մեծարվեց ու պատվվեց` որպես Երկնքի Թագուհի և Փրկության Մայր:
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...