Հայաստանի ԱԳՆ-ն օրերս հանդես եկավ մի հայտարարությամբ, որը քաղաքական դաշտում ու շատ փորձագետների շրջանում գնահատվեց ոչ միայն ծայրեծայր անհեթեթ, այլև առնվազն դավադրական, եթե չմեջբերենք առավել կոշտ ձևակերպումները: Մեջբերենք մի հատված. «...Լեռնային Ղարաբաղի հայության բռնի տեղահանության և Լեռնային Ղարաբաղի լուծարման վերաբերյալ հրամանագրի հրապարակումից հետո խնդիրը դուրս է եկել Հայաստանի Հանրապետության և Ադրբեջանի Հանրապետության միջև միջպետական հարաբերությունների կարգավորման օրակարգից»:

Թե բա՝ «ինչու՞ եք արտագաղթում, ախր, հայրենիք, հող, ջուր…» (զզվելի պաթոս): Զավեշտ է, երբ սրա մասին խոսում են կոմֆորտի մեջ հայտնված, կոմֆորտի մեջ փռված, իրականությունից իսպառ կտրված, հայրենիքը վաճառող իշխանության հետ բարձր վարձատրությունով համաձայնության եկած կոլաբորանտները (ուղղակի զզվելի է)...

ԱԳՆ-ն հերքելով հաստատում է Միրզոյանի Դուբայում գտնվելու հանգամանքը

Արցախյան փառապանծ շարժման անգնահատելի դերը պատկերացնելու համար մեկ փաստ նշեմ։

Կառավարության կառուցվածքի և գործունեության մասին օրենքի 6-րդ հոդվածի «Կառավարության հրաժարականը» 2-րդ կետի համաձայն՝ վարչապետը պարտավոր է հրաժարական ներկայացնել հետևյալ դեպքերում. նա կորցրել է Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիությունը կամ ձեռք է բերել այլ պետության քաղաքացիություն:

Մարդկության պատմության մեջ շատ թե քիչ լուրջ բոլոր քաղաքակրթությունները իրենց հզորության գագաթնակետին հակված են եղել կարծելու, որ հավերժ են։ Նույնը՝ Պարսկական կայսրությունը, Հռոմեական կայսրությունը, Արաբական խալիֆաթը, վերջին 400 տարիներին աշխարհին իշխող Արևմուտքը և այլն։

Հիմա էլ սկսել են Մարտուն Գրիգորյանի հայտարարության մեջ մտցնել մտքեր, որոնք բացակայում են։

ԱԳՆ-ն փորձում է մեղքը գցել բոլորի վրա եւ ոչ մի պատասխանատվություն չվերցնել: Արցախյան շարժումը որեւէ մեկը չի կարող փակել, այդ թվում Նիկոլ Փաշինյանը, Արցախյան շարժման առաջին շահառուն Արցախի ժողովուրդն է: Խիստ անցանկալի ու դատապարտելի է, որ ՀՀ իշխանությունները բոլոր միջոցները կիրառում են Արցախյան հարցը փակելու համար:

Արցախցիները միանգամայն ճիշտ են, երբ պնդում են, որ կառավարությունը կրճատելով աջակցության ծրագրերը՝ միտումնավոր իրենց մղում է արտագաղթի:

Թուրքիայի մասին խոսելիս, առնվազն վերջին 20 տարիների թուրքական քաղաքականությունը` Stratejik derinlik-ից (ռազմավարական խորք, Թուրքիայի գեոպոլիտիկ ռազմավարության առանցքը) մինչև Mavi vatan (Երկնագույն հայրենիք, Թուրքիայի ջրային կամ ծովային ռազմավարության գաղափարական առանցքը), Bir millet, iki devlet-ից (մեկ ազգ-երկու պետություն ) մինչև համաթյուրքական միություններ, Երիտթուրքերից ու Քեմալից մինչև Աբդուլլահ Գյուլ ու Դավութօղլու, մինչև Ֆիդան ու Էրդողան ծառայել և նրանցից հետո էլ ծառայելու են նեոօսմանիզմի և թուրանիզմի գաղափարներին։