Ուզում էինք դառնալ ծովից-ծով Հայաստան, բան չէր մնացել՝ Սևրի պայմանագիրն էինք արդեն վեր հանում, այն էլ դարձանք ժենգյալով հացի երկիր Հայաստան:

Անձրևը համառորեն ծեծում է իմ պատուհանը. - Վե՛ր կաց, վե՛ր կաց:

Արծվի կյանքը ավելի երկար է իր տեսակի բոլոր թռչուններից:

Չարության ոգին ստեղծում է տարածքային պատերազմներ, կյանքի ու մահվան բուրգերի վրա վերաձևում է նոր աշխարհակարգի քարտեզները, սահմանները, հզորի ու թույլի տեղատվություններով, այն դարձնելով իր առանցքի շուրջ առավել արագորեն պտտվող գլոբուս, գունազարդված նկարներով, ցամաքների և օվկիանոսների բաժանարարությամբ։ Ճշմարտության, արդարության միֆերն անգամ արդեն անզոր են գնահատել , մեկնաբանել նման կործանարար, հարափոփոխ, գլոբալիստական պարտադրված ընթացքը, աշխարհընկալումը, որը չունի մուտքի ու ելքի դռներ, ուր մոլախոտը հաղթում է ծաղկումին։ Ազգերը իրենց ճակատագրական կոդերի տերն են, յուրաքանչյուրը՝ իր լինելիության արդար պահանջներով։ Բայց փոքր ձկները օվկիանոսներում միշտ կուլ են գնում առավել մեծերին։ Նրանց գոյի, պայքարի խնդիրը արհեստածին է և անօգուտ։

Գնացել էի հեռավոր գյուղերից մեկը հարցազրույցի։ Մի լավ ընկեր կար անունը Ստեփան։ Հոր անունը Միլիտոն էր` մի ոսկի մարդ մեծատառով։

Ի վերջո, Արցախը միացավ Հայաստանին. Ի՜նչ մեծ ծաղր ու ճակատագրի հեգնանք: Բայց արդյո՞ք 88-ին մեր ուզած միացումը սա էր: Եթե միայն գլխներիս գալիքն ու այս վերջն իմանայինք…

Բա՛յց: Նա իր (չ)գոյության ողջ ընթացքում հայտարարել է, որ Ղարաբաղ պետական միավոր չկա, իսկ հայտնի Նոյեմբերի 9-ից հետո՝ Ղարաբաղի հարց չկա...

Երանի այն հիմարին, ով հավատում է, թե Արցախում աշխատած «ոսկե սցենարը» թշնամին կծալի, կդնի տակն ու կմոռանա: Չափազանց նենգ ու ճկուն է գործում, բացի այն, որ մոռանալու դեպքում միշտ էլ կգտնվի մի դավաճան, ով կհիշեցնի նրան:

Որտե՞ղ է գտնվում Գորիսում ծնված առաջին բալիկը: Հենց հիմա դուրս կգամ ու կգնամ նրան փնտրելու: Չորս-հինգ տարի առաջ ամերիկաբնակ ընկերուհիս՝ Հասմիկ Դեինյանը, Ամերիկայից, եղբորս թոռնիկի ծնվելու առթիվ, ահագին մեծ նվեր էր արել մեր նորածնին՝ մանկական հագուստների:

Նրանք, ովքեր վերջին տասը-քսան տարում Ստեփանակերտը, Արցախի մյուս քաղաքներն ու գյուղերը չեն տեսել, շատ բան են կորցրել, թող հիմար դատողություններ չանեն, իբր՝ թուրքը, ահա, կգա ու կշենացնի, կկառուցի Արցախը, ինչը մենք չենք արել...