Հայոց ցեղասպանության, դրա միջազգային ճանաչման ու դատապարտման տարաբնույթ ու ցայսօր քիչ արծարծված խնդիրների շուրջ է ստորև ներկայացվող մեր հարցազրույցի երրորդ ու վերջին մասը Սահմանադրական դատարանի խորհրդական, «Սահմանադրական իրավունքի կենտրոն» խորհրդի նախագահ, սահմանադրական իրավունքի ամբիոնի վարիչ, իրավաբանական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր ԳԵՎՈՐԳ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆԻ հետ:

Հարյուր երկու տարի է անցել ցեղասպանությունից, բայց դեռ չենք կարողանում մեր քաղաքական խնդիրներն այնպես լուծել, որ չվտանգվի ապրելու մեր աստվածային իրավունքը:

The Huffington Post պարբերականի սյունակագիր Ա. Գուդմանը ծավալուն հոդված է հրապարակել, որում մեկնաբանում է, թե ինչու պետք է ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփը ճանաչի Հայոց ցեղասպանությունը:

Այսօր առավոտյան Ստամբուլի Ֆերիքյոյի Սուրբ Վարդանանց հայկական եկեղեցում տեղի է ունեցել ոգեկոչման պատարագ՝ նվիրված Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակին։

Ադոլֆ Հիտլերը Աթաթուրքի կիսանդրին պահում էր իր գրասենյակում, Օսվենցիմի պարետ Ռուդոլֆ Հեսը իր հուշագրություններում, որոնք գրել է մահապատժին սպասելիս, խոստովանել է, որ առաջին անգամ սպանել է թուրքական բանակում ծառայելիս՝ Առաջին աշխարհամարտի տարիներին:

102 տարի է անցել 20-րդ դարի առաջին ցեղասպանությունից՝ Հայոց ցեղասպանությունից։ Ապրիլի 24-ին հայերը ու ամբողջ քաղաքակիրթ աշխարհը հարգանքի տուրք են մատուցում մեկուկես միլիոն հայերի կյանք խլած՝ մարդկության դեմ հանցագործության զոհերի հիշատակին։

Սերժ Սարգսյանը ներկա է գտնվել «Խոստումը» ֆիլմի փակ ցուցադրությանը

Նախագահ Սերժ Սարգսյանի ուղերձը Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակի օրվա առթիվ:

Օրվա երկրորդ կեսին անցնում եմ Վերգինե Միրզախանյանի առաջնորդության ներքո: Նրա ուղեկցությամբ այցելում ենք մի քանի ազգապատկան հաստատություններ:

Գրիգոր Նարեկացու այս հարցերը 20-րդ դարասկզբի եղերական օրերին ծառացել էին նաև մեծն Կոմիտասի և առհասարակ, հայ ժողովրդի առջև։ Բնաջնջման եզրին էր ոչ միայն հայ դարավոր մշակույթը, այլև այն կրող համայն ժողովրդի գոյությունը։ Եթե Անդրանիկ Զորավարը, նրա զինակիցները քրդերից ոսկով գնում էին հայ որբացած մանուկներին, որ ապագա Հայաստանի համար «շիթիլ» անեին, եթե Դեր Զորի շիկացած ավազի վրա մայրը գրում ու որդուն էր ժառանգում Մեսրոպյան այբուբենը, ապա Կոմիտասը նույն խնամքով հավաքում էր ժողովրդի որբացած երգերն ու ցիրուցան եղած բեկորները։ Եթե անապատի անողոք քամին բազմիցս ջանում էր ջնջել ավազի վրայի տառերը, ապա Կոմիտասի գրի առած երգերը դիմակայում էին ժամանակի փոթորկումներին։