Սխալները չշտկելու պատճառով հայտնվում ենք անառողջ իրականության մեջ

Անսխալականության բարդույթը տիրել է բոլորիս, ու այս բարդույթով տառապողների մեծ մասը բացարձակ չի գիտակցում, որ դրա արդյունքում ինքն իրեն ավելի մեծ ու ավելի կոպիտ սխալների է դրդում:

Սխալական է ցանկացածս, ընդ որում, կարող ենք սխալվել այնպիսի բաներում, որոնց լիովին տիրապետում ենք, բայց պահի ազդեցության տակ սայթաքում և սխալվում ենք: Սխալվում ենք նաև չիմացության պատճառով, ինչն էլ սովորելու լավ առիթ է դառնում:

Բայց ՞ ինչ է անում միջին վիճակագրական հայ մարդը, երբ սխալվում է:

1. Սկսում է պնդել, որ ինքը սխալ չէ:

2. Սկսում է ամեն տեսակ տրամաբանական և, ավելի հաճախ, անտրամաբանական արդարացումներ փնտրել իր համար:

3. Այլ օբյեկտ է փնտրում, որպեսզի սխալը բարդի դրա վրա:

4. Սկսում է ստել և այլ իրողություններ հորինել, որպեսզի աղավաղի իր սխալվելու պատճառը:

5. Ծայրահեղաբար արդարանալով՝ դառնում է ծաղրի առարկա, չարանում է աշխարհի հանդեպ:

6. Անդադար ճիշտ լինելու ձգտումից դադարում է սովորել իր սխալներից, քանի որ չի գիտակցում դրանք, մեծամտանում է և արգելափակում է որպես մարդ աճելու իր բնույթը, դրանք չշտկելու պատճառով հայտնվում է անառողջ և խճճված իրականության մեջ և ստիպված է լինում սխալները կոծկել արդեն օրինախախտումներով:

Մտածեք, հարգելիներս, արժի՞ արդյոք մի ներողություն խնդրելու, մի բացատրություն տալու, մի գիտակցում և մարդավայել վարք դրսևորելու փոխարեն այսքան խնդիրներ գեներացնել, ինչ է թե՝ դուք անսխալական և կատարյալ թվաք և դրանով իսկ աղավաղեք ձեր աշխարհն ու իրականությունը:

Էլիզա Առաքելյան

Մեկնաբանություններ