Այսօր Սուրբ Գրիգոր Լուսավորչի սոսկալի չարչարանքների ու վիրապ մտնելու հիշատակության օրն է։

Եթե փորձենք դուրս գալ գեղջկական մենթալիտետի ու ապրելակերպի ողորմելի սահմաններից և տեսնենք, թե ինչ խորության ճգնաժամային փոսի մեջ ենք հայտնվել անկախության ժամանակաշրջանի մեր կատարյալ անմիտ քաղաքականությամբ, ապա դժվար չէ տեսնել, որ այդ ամենի պատճառը մեր իսկ անճարակ տգիտությունն է, մանավանդ, ժողովրդին առաջնորդելու կոչված վերնախավի անհույս տգիտությունը։

Երկու հազար տարի մարդիկ վիճում են՝ Քրիստոսին, իսկապես, խաչե՞լ են, թե՞ դա հնարած պատմություն ա, եթե խաչել են, նա, իսկապես, Աստծո որդի՞ն էր, թե՞ չէ․․․ Վիճում են ու վիճում։ Հավատացյալները փորձում են ապացույցներ գտնել․․․ ինչի՞ համար, որ իրե՞նք հավատան, թե՞ որ ուրիշների առաջ պարզերես դառնան։ Հիսուսին հավատացողները Հիսուսի գոյությունն ապացուցելու համար Հիսուսին նենց են փնտրում, ինչպես փախուստի մեջ գտնվող հանցագործի, որն ինչ-որ հետքեր ա թողել՝ էլ պեղումներ, էլ քիմիական վերլուծություններ՝ գերժամանակակից սարքերով․․․ Ախր, դա ի՞նչ կապ ունի հավատքի հետ, քրիստոնեության հետ։ Քրիստոնեությունը պատմական փաստերի արձանագրումը չի, այլ դրանց տակ թաքնված խորհուրդն ա։ Գողգոթան դաս ա, ոչ թե միջադեպ։

Ես կարող եմ հասկանալ, որ «չճշտված լուրերով» մուտիլովկա տարածող էս օբյեկտը իր լսարանին շատ վաղուց անհասկացողի տեղ է դնում։

Բարի լույս, ժողովուրդ ջան։ Վերնագիրս կարդացեք, ժողովրդից եկած իմաստություն է, բայց մի փոքր բան էլ ես ավելացնեմ։ Աստված հեռու պահի կրթված էշերից։

Հանգստացե՛ք Ինձ մոտ: Իրիկնային այս խաղաղ ժամը հատկացրեք Ինձ հետ լինելու համար միայն:

Չկարծեք, թե սխալմունք կա, եթե խնդրեմ ձեզ, որ երբեմն միասին, այդպես հանգիստ սպասեք Իմ ներկայությանը:

Ես ձեզ հետ եմ:

Յամենայն ժամու աղաչանք իմ այս են.
ի մեղաց իմոց սո՛ւրբ արա զիս, Տէ՛ր․․․

Մեր Տեր Հիսուսը 33 տարեկանում խաչվեց։

Մի կողմ դնենք ենթադրյալ անարդար, պատվիրված, կողմնակալ դատական ակտերը: Խնդիրն այն է, որ Նոր Հայաստանի դատական համակարգում խախտվում են նույնիսկ տարրական դատական ընթացակարգերը: