Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան Ա­րա­գա­ծոտ­նի մար­զը հիմ­նադր­վել է 1996 թվա­կա­նին, այն իր ա­նու­նը ժա­ռան­գել է պատ­մա­կան Այ­րա­րատ աշ­խար­հի Ա­րա­գա­ծոտն գա­վա­ռի ա­նու­նից: Մարզն իր աշ­խար­հագ­րա­կան դիր­քով գտն­վում է մայ­րա­քա­ղաք Երևա­նի և ՀՀ ա­մե­նա­բարձր լեռ­նա­գա­գա­թի` Ա­րա­գա­ծի միջև:

Քա­ղա­քա­ցիա­կան հա­սա­րա­կու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի և ՀՀ վար­չա­պե­տի ս. թ. սեպ­տեմ­բե­րի 13-ին կա­յա­ցած հան­դիպ­ման ըն­թաց­քում, ըստ «Ժո­ղո­վուրդ» օ­րա­թեր­թի տե­ղե­կու­թյուն­նե­րի, Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը հայ­տա­րա­րել է, որ Ստամ­բու­լյան կոն­վեն­ցիան վա­վե­րաց­վե­լու է:

Նկարն ար­ված է սեպ­տեմ­բե­րի 21-ին՝ Ան­կա­խու­թյան տո­նա­կան օ­րը, Երևա­նի սր­տում՝ Ավ. Ի­սա­հա­կյա­նի ար­ձա­նի մո­տա­կայ­քում։ Մայ­րա­քա­ղա­քում աղ­բա­հա­նու­թյան հարցն այդ­պես էլ չի լուծ­վում։

ԱՄՆ-ից վե­րա­դառ­նա­լուց հե­տո Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը վերս­տին ցն­ցե­լու է կա­ռա­վա­րու­թյու­նը, ո­րից կտու­ժի նաև ԱԺ-ն։

Հետևե­լով Նի­կոլ Փա­շի­նյան-Ար­թուր Վա­նե­ցյան փոխհ­րաձ­գու­թյա­նը, պետք է փաս­տել, որ Փա­շի­նյա­նը ճիշտ կա­նի գո­նե այս ան­գամ «հրա­դա­դար» հայ­տա­րա­րի։ Իսկ ԱԱԾ նախ­կին ղե­կա­վարն այս էլ երկ­րորդ ան­գամ հս­տակ ար­ձա­նագ­րում է. «Ա­սել եմ և նո­րից եմ կրկ­նում՝ չփոր­ձեք ինձ կա­պել նախ­կին­նե­րի հետ»։

Թվում էր, թե «նոր» Հա­յաս­տա­նում չպետք է լի­նեին պաշ­տո­նյա­ներ, ո­րոնց մաս­նակ­ցու­թյամբ մար­դուն, այն էլ ու­սա­դի­րով, ծե­ծե­լով մահ­վան դու­ռը հասց­նեն։ Բայց ըն­դա­մե­նը թվում էր։

«Звезда» հեռուստալիքը «հաշվել է» ռուսական էստրադայի ներկայացուցիչների՝ կենսաթոշակի փողերը: Ամենից «կլորիկ» թոշակառուն Ալլա Պուգաչովան, որ 47 հազար ռուբլի է ստանում:

Լո­ռու մար­զի Գյու­լա­գա­րակ գյու­ղում բնակ­վող Սու­քիա­սյան­նե­րի ըն­տա­նի­քը տա­րի­ներ շա­րու­նակ ապ­րել է խո­նավ ու սա­ռը նկու­ղում: Բա­րե­կե­ցիկ կյան­քով ապ­րե­լու նրանց ո­րո­շու­մը ձա­խող­վել է 1988-ի երկ­րա­շար­ժի պատ­ճա­ռով:

Յոթ տաս­նյա­կից մի քիչ անց էր, ու Վա­յոց ձո­րի տաք արևի լույ­սը կա­րող էր վա­յե­լել, ե­թե սիր­տը դի­մա­նար մինչև սեպ­տեմ­բե­րի 20-ը, քա­նի որ հե­ռա­վոր Ռու­սաս­տա­նից զա­վակ­ներն ու թոռ­նե­րը շնոր­հա­վո­րե­լու էին հեր­թա­կան տա­րե­դար­ձը, իսկ Հա­յաս­տա­նում ապ­րող դուստ­րը, թոռ­ներն ու հա­րա­զատ­նե­րը հեր­թա­կան ա­նակն­կա­լով նրա օ­րը լց­նե­լու էին խին­դով:

Ա­մուլ­սա­րի մա­սին շատ են գրում ու խո­սում, բայց այս խնդ­րին պետք է մո­տե­նալ նաև մեկ այլ, զուտ տեխ­նի­կա­կան տե­սա­կե­տից ու փոր­ձել հաս­կա­նալ, թե ին­չու է Փա­շի­նյա­նը շա­րու­նա­կում այդ­պի­սի հա­մա­ռու­թյամբ շարժ­վել ժա­ղովր­դի կամ­քին հա­կա­ռակ, ին­չու է մո­ռա­ցել, որ ոչ վաղ ան­ցյա­լում նա լսում էր մարդ­կանց ձայ­նը, կի­սում նրանց մտա­հո­գու­թյուն­նե­րը և, ա­ռանց եր­կմ­տե­լու, պատ­րաստ էր կանգ­նե­լու ժո­ղովր­դի կող­քին: