Ավերված ու սուրբ…
իմ անքնության մենամոլ պահին՝
նորից պարտասուն, խորաններիդ մոտ իջնում եմ ծնկի.
չգտնելով նոր, առավել զտված կամ խրթին լեզու,
Քեզ խոնարհվում եմ զուլալ ստվերով
մռայլ խցերում ծնկներին ապրած մեր նախնիների:
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...