Գալիք դեղձաբույր ու խաղողահանդերձ սեպտեմբեր ամսին ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի տնօրենի ընտրությունն է։ Խիստ զավեշտալի է Բյուլբյուլօղլի Փոլադի (հուշեմ-հիշեք նրա օրիորդական տոհմանունը` Մուրթազօղլի Մեհմեդով Փոլադ) ընտրություն-նշանակումը, սակայն բացառված չէ։
Մենք դարձյալ Հայրենիք կորցնելու ո՛չ պատմական, ո՛չ բարոյական, ո՛չ իրավական, ո՛չ մարդկային իրավունքը չունենք։
Մեր մեծ երկիրը կորցրել ենք, մինչև հիմա մորմոքում ենք։
Մեր տարերքը երկրակործան այս խաղադրույքն է, հնազանդ և լռիկ մնջախաղը։ Սա մի գարշահոտ և ժանգագույն ճահիճ է, որտեղ ՀՀ քաղաքացիական հասարակությունն է բնավորվել և այս ճահճուտում կարծես թե գտել է իր վերջին հանգրվանը։
Սահմանադրության փոփոխման գաղափարի հրապարակումից անմիջապես հետո մեկնարկած գործընթացներում հայաստանյան քաղաքական դաշտը, մասնավորապես իշխանական վերնախավը, սովորականից ավելի խոր թաթախվեց ինտրիգների մեջ։
Անկեղծ գտնվեմ և նշեմ, որ չգիտեմ՝ լրագրողական գործունեությանս հերթական այս արտադրանքը կբավարարի՞ արդյոք խմբագրին: Հարցն այն է, ինչպես կյանքի շատ երևույթներ, գրավոր ասելիքն էլ իր նպատակն ու տրամաբանությունը պետք է ունենա, որ արդեն երրորդ տարբերակն է, ինչ-որ չի ստացվում:
Եթե հանկարծ համաժողովրդական սոցհարցում անցկացվի, որը փորձի պարզել, թե ովքեր են ներկա գերժողովրդավար, պետականակերտ, մտքով արի, վարքով բարի, ասկետ և ասպետ իշխանության պահապան հրեշտակները, ապա վստահաբար կունենանք այս պատկերը.
Ինչպես արդեն տեղեկացրել ենք մեր նախորդ հրապարակումներից մեկում, մոտ ժամանակներս ՀՀ գլխավոր դատախազ Արթուր Դավթյանի խորհրդական կարող է նշանակվել ՀՀ արդարադատության նախարարության ենթակայության «Հայաստանի Հանրապետության փորձագիտական կենտրոն» ՊՈԱԿ-ի նախկին տնօրեն Արամ Գահնապետյանը:
Դարձել է ավանդույթ. Երևանի և, ընդհանրապես, Հայաստանի մյուս քաղաքների ղեկավար կազմի ընտրությունների ժամանակ քաղաքաբնակների ուշադրությունը սևեռվում է մակերեսային այնպիսի խնդիրների վրա, ինչպիսիք են աղբահանությունը, քաղաքային տրանսպորտի աշխատանքի կազմակերպումը, տարածքների կանաչապատումը և այլն, և այլն:
Հայաստանում առավելապես վերջին շրջանում ներքաղաքական դասավորությունները և առավելապես արտաքին քաղաքական, դիվանագիտական ու ռազմական բացթողումները հասարակության մեջ տագնապի ալիք էին բարձրացրել, հուսահատության էր հասցրել երկրում որևէ բան փոխել չկարողանալը:
Նախ՝ սա խաղաղություն չէ, այլ՝ հրադադար:
Երկրորդ՝ խաղաղության հասնելու համար առնվազն անհրաժեշտ է անցնել երկար և դժվար ճանապարհ։ Մենք էլ հրադադար ենք ստացել 2020 թվականին, սակայն մինչև հիմա խաղաղության դարաշրջանը դեռ չի երևում։
Ավելին, Իրանի և Իսրայելի միջև ընթացած պատերազմում որևէ մեկը լիարժեք հաղթող կամ պարտված չէ...