Ինչու է Վազգեն Սարգսյանը հայտնվել թշվառամիտ պացիֆիստների թիրախում

Վերջերս ինչ-ինչ անձինք և կասկածելի մեդիաներ սկսել են շրջանառել Վազգեն Սարգսյանի անունն ու նրան հետմահու մեղադրանքներ ներկայացնել:

Սկսենք այնտեղից, որ անբարոյականության գագաթնակետն է 26 տարի առաջ մահացած մարդուն մեղադրյալի սյունին գամելը՝ նրա մահից տասնյակ տարիներ անց տեղի ունեցող քաղաքական պրոցեսների համար:

Առնվազն անմտություն է Հայոց բանակի հիմնադիր Սպարապետի և առավելապես վարկաբեկված Վանո Սիրադեղյանի միջև զուգահեռներ տանելը՝ «Վանոն ու Վազգենը» գիրքը (համարում եմ սա քաղաքական պատվեր, լտպ-ական ձեռագիր, սցենար, որը պիտի կեղծ հիմք հանդիսանա ինչ-ինչ նենգադավ իրադարձությունների համար):

Դեռ տարիներ առաջ ներքին դաշտում լսելով այս անհասկանլի մեղադրանքի մասին «քաղաքական փսփսոցներ», ապա տեսնելով վերոնշյալ գրքի հրապարակումը, և հիմա՝ սոցիալական տիրույթում տեսնելով այդ կասկածելի մեղադրանքները Վազգեն Սարգսյանի հասցեին՝ կարող եմ եզրակացնել, որ սա պլանավորված արշավ է Վազգեն Սարգսյանի դեմ: Նպատակը նրա հիշատակը պղծելն է, ևս մեկ ուժեղ և կամային հերոսի կերպարի նվաստացումը՝ հայ հանրության աչքերում, և առանցքայինը՝ նենգադավ քայլեր, որ պիտի իրականացվեն և բարդվեն Վազգեն Սարգսյանի քաղաքական սխալների վրա՝ իբր, «եթե նա այսինչ բանը չաներ, այսօր ստիպված չէինք լինի գնալ նաև այս զիջումներին»:

Կրկնեմ. սա հերթական նենգադավ և հակահայ օրակարգն է, որի հեղինակներին պետք է անհապաղ բացահայտել:

Հ.Գ. Վազգեն Սարգսյանի կերպարը միանշանակ ընկալում երբեք չի ունեցել, բնական է, զինվորական հրամանատարները երբեք չեն կարող բացարձակ դրական կերպարներ լինել, քանի որ առաքելությունն է նրանց ստիպում դաժան և անողոք լինել ինչպես թշնամու հանդեպ, այնպես էլ ներքին դաշտի սողունների և ներքին թշնամու հանդեպ: Այդուհանդերձ, պետության պարտականությունն է նրանց կերպարների հերոսացումը՝ հանրության մարտական ոգին բարձր պահելու համար, առավել ևս՝ պատերազմող պետության մեջ: Եվ հիմա, երբ մեզ մոտ այս պրոցեսի հակառակն է տեղի ունենում՝ թշնամահպատակ իշխանության ներքո, թերևս, պարզ է՝ ինչու է Վազգեն Սարգսյանը ևս հայտնվել թշվառամիտ պացիֆիստների թիրախում:

Էլիզա Առաքելյան

Մեկնաբանություններ