Ո՞րն է մեր կարգախոսը՝ «Ձայն բազմաց, ձայն Աստծո», թե՞ «Ձայն բարբառոյ հանապատի»

Ասելիքս անհասցե չէ, միայն չգիտեմ, լսելի կդառնա՞:
ՀՀ Սահմանադրության 84-րդ հոդվածը սահմանում է՝
«Յուրաքանչյուր կարիքավոր և տարեց մարդ, օրենքին համապատասխան, ունի արժանապատիվ գոյության իրավունք»:
Եվ այս թղթային օրենքով ու իրավունքով էլ իրենց վաստակած հանգիստն ու երանելի ծերությունն են վայելում + - 420 հազար տարեց քաղաքացիներ:
Նրանք՝ չգնահատված ու ստվերում ծվարած կենսաթոշակառուները՝ կիսաքաղց , մսեղենի, կաթնեղենի, մրգեղենի, քաղցրեղենի կարոտ, հնահոտ հագուկապով, զրկված՝ շռայլության հասած դեղորայքից ու բուժումներից, հանգստի հնարավորությունից:
Կարո՞ղ եք այս ամենը տեղավորել նվազագույն զամբյուղում՝ չմոռանալով նաև մշակութային օջախներ այցելելու պահանջը, տեղաշարժվելու ցանկություններն ու իրավունքը, հարազատների՝ գոնե ուրախության առիթներին նվերներ տալու բնական հաճույքը:
Այս ամենին անհրաժեշտ է նաև ավելացնել ձմռան պարգևած դաժանությունները՝ բնակարանի ջեռուցումը՝ բնական գազով կամ հոսանքով, ձմռան տարրական մթերքի պաշար հայթայթելը և, ընդհանրապես, լույսի, տաք ու սաը ջրի վարձերը:
Դեռ` չէ մի չէ՛ Նոր տարի՜:
Թվարկելու շատ բաներ կան, բայց տարիքի հետ ա՛յլ պահանջները նվազում են, մոռացվում: Կարևոր է մնում գոյության պահպանումը:
Եվ երբ պաշտոնապես հայտարարվեց, թե նվազագույն կեսաթոշակի չափը 31.600 դրամից հասցվել է 36.000 դրամի, և դա մատուցվեց որպես երկրի պատմության մեջ ա՛ննախադեպ իրադարձւթյուն, «ցնծություն» չիմացա՝ խնդայի՞, թե՞ լայի:
Ոչինչ չի փոխվել:

Ոչինչ չի պակասել ու ոչինչ չի ավելացել այս մարդկանց կենսապայմանները բարելավելու, կյանքի վերջին տարիները արժանապատիվ ու լիարժեք ապրելու համար: Ինչպես 30, այնպես և վերջին յոթ տարում: 5 հազար դրամի հավելումը պարգև՞ է, թե՞ ծաղրուծանակ:
Մի՞թե կառավարական խոշոր, մեծամեծ ծրագրերում մի մանր կետ չպիտի լիներ խոցելի խավերի համար, սոցիալապես անհավասար ու անարդար պայմաններում հայտնված, իրենց անմարդկային ու անարժանավայել կյանքով տապակվող, մահվան երազանքով ապրող տարեցների համար:
Չէ՞ որ նրանք նույնպես, գուցե և՝ առավել չափով, իրենց ներդրումն ունեն երկրիս շենացման, պետության կայացման գործում:

Չհիշե՞լ, ուրանա՞լ:

Կներեք, բայց դա բարոյական չէ:
Քիչ է ասել, թե տխրում ու ցավ եմ ապրում փողոցներում, քարերին նստոտած, հնամաշ պայուսակներով կանաչի ու էժանագին միրգ վաճառող տարեցների համար:

Հիմնականում՝ միայնակ, զավակների կողմից լքված, պետության կողմից անտեսված, պետության գթությանը կարոտ…
Նախորդ տարիների տարին քի՞չ էր, յոթ տարին է՞լ պիտի ավելանար, ոչինչ չփոխեր նրանց կյանքում:
Բազմապատիկ աշխատավարձեր են բարձրացվում, լավ է, իսկ ինչու՞ ասենք, տասնապատիկ չեն ավելանում կենսաթոշակները: Սահմանադրությամբ նաև սոցիալական պետություն ենք, չէ՞: Իսկ ինչու՞ պիտի սոցիալական ա՛մենախոցելի խավը դեռևս գոյատևի սոցիալական անհավասար ու անարդար պայմաններում, նվաստացման ու ավելորդության զգացումով:
Արժանապատի՜վ գոյության իրավունքից զրկված:
Մի՞թե այս ամենը չի նշանակում մարդուն զրկե՛լ ապրելու իրավունքից:
Որքա՜ն ներողամիտ են, համբերատար, բարի ու հարմարվող, որովհետև ծնող են, տատ ու պապեր են, իրենց կյանքը ավարտված համարելով՝ զավակների ու թոռների կյանքով են ապրում՝ մո՞տ են նրանք, թե՞ հեռավոր ափերում:

Ժաննա ՂՈՉԻԿՅԱՆ

Հ.Գ.

ՀՀ հարգարժան կառավարիչներ, արդյո՞ք պետական բյուջեն ճաք ու շատ կորուստ կտա, եթե ինչ-որ առիթներով, ինչ-որ պատիկաչափով դրամական անակնկալ նվեր՝պարգևավճար, մատուցեք ձեր տեսադաշտից շատ հեռու գոյատևող ամենախոցելի խավերին:
Կենսաթոշակառուներին:
Բոլորին՝ առանց բացառության:
Եվ վերջում՝ թե՞ նրանք, նախորդ տարիների ամոթալի ավանդույթի համաձայն, դարձյալ պիտի մնան նույն մեծահարուստ բարեգործների՝ գթության հույսին:
Եվ ամենավերջում՝ մի՞թե ժողովրդավարությունը չի նախատեսում նաև ժողավրդասիրություն, մի՞թե սոցիալական պետության պարտականությունը չէ՝ սոցիալական բոլոր, հատկապես կյանքի խորշերում, իրենց կյանքը մաշող խավերի՝ արժանապատիվ գոյության իրավունքի իրացնողն ու երաշխավորը լինելը:

Խնդրում եմ, բարձրաձայնեք այս մասին, որ հասանելի լինի մե՛ր երկրային ամենաբարձրյալներին:

Մեկնաբանություններ