Կարդում եմ՝ Թբիլիսիի քաղաքապետ Կախա Կալաձեին Զելենսկին զրկել է Ուկրաինայի միջազգային կարգի սպորտի վարպետի կոչումից: Կալաձեն կոչումը ստացել էր, երբ Կիևի «Դինամո»-ի կազմում երեք անգամ Ուկրաինայի գավաթ է նվաճել: Որոշումը, վստահաբար, մանր քաղաքական է, ո՛չ Կիևի «Դինամո»-ն, ո՛չ էլ Կալաձեն չդադարեցին չեմպիոն լինելուց:

ՈՒզենք, թե չուզենք պարտադրված ենք ո՛չ միայն լսելու, այլև կարդալու «հայտնի» տիկնոջ ո՛չ պակաս հայտնի Reels-ի գրավոր շարադրանքն առանց որևէ միջամտության: Տիկնոջ անու՞նը...

ԱՄՆ– ից և Եվրոպայից իրար հետևից հաստատեցին այն, ինչ գրել էինք շաբաթ օրը Իսկ ինչ էինք գրել: «Արդյոք կհաջողվի՞ կանխել Երրորդ համաշխարհայինը, որը, ըստ ոմանց, արդեն սկսված է. 2» վերտառությամբ մարտի 1- ին հրապարակված հոդվածում գրել էինք, որ Ուկրաինայի և Ռուսաստանի միջև ներկայիս հակամարտությունն ավարտելու, խաղաղության պայմանագիր կնքելու և պատերազմին վերջակետ դնելու ԱՄՆ- ի նախագահ Դոնալդ Թրամփի նախաձեռնությունը միտումնավոր տապալվեց հենց Ուկրաինայի ոչ լեգիտիմ նախագահի նախապես ծրագրված սադրանքի արդյունքում:

Հավատացյալ լինես, թե ոչ, ծնողի համար միշտ աղոթիր։ Պահքի այս շրջանում, ես իմ աղոթքն եմ անում, որ նվիրելու եմ ամեն անգամ մի մարդու, մարդկանց, կամ երևույթներին։ Այս աշխարհում ամենահարազատ էակը ծնողն է, ով կյանք է նվիրում, ապրում ու ուրախանում զավակով։

Թրամփ-Զելենսկի հայտնի երկխոսությունը՝ «ով տակ մնաց, ով՝ վրա» այլ դիտանկյունից նայելիս, շատ ավելի կարևոր պատկեր է բացվում մեզ համար։ 1. Զելենսկին ուզում է այն, ինչը հնարավոր չէ տալ...

Թույլերի ամենաթույլ կողմը նրանց էմոցիաների ու կանխակալ կարծիքների իշխելն է իրենց գիտակցության վրա, որն էլ նրանց դարձնում է անիրատես և ստիպում է տեսնել միայն այն, ինչ ուզում են տեսնել:

Ամեն ինչ խոսում է այն վարկածի օգտին, որ ապագայում տարածաշրջանային տերության կարգավիճակի համար մրցակցությունը լինելու է մի կողմից Թուրքիայի և Իսրայելի, իսկ մյուս կողմից` Իրանի և Ռուսաստանի միջև։

Էսօր գրողների միջազգային օրն ա։ Էն ժամանակներում, որտեղից ես գալիս եմ, գրող լինելու համար գրող լինելը բավական չէր։ Քեզ պետք ա պետությունը ճանաչեր, գրողի կարգավիճակ տար, աշխատանքի ընդուներ գրողների միությունում, հրատարակեր քո գրքերը, վաճառեր գրախանութներում։ Գրողն իր խոսքն ընթերցողին հասցնելու ուրիշ ոչ մի ճանապարհ չուներ. էն ժամանակ ոչ համացանց կար, ոչ Ֆեյսբուք, ոչ առցանց գրական հանդեսներ, իսկ սեփական միջոցներով քո գրածը տարածելը պատժվում էր, ու դու ոչ թե գրող էիր լինում, այլ այլախոհ։ Տպագիր խոսքը պիտի պետական կնիք ունենար։

Այս պահին, տրանսպորտի դեմ թանկացման բոյկոտ, դասական իմաստով, չկա: Կան չվճարողներ: Միգուցե վերջիններս շատ են, սակայն նրանք «բոյկոտ» անվանմամբ ակցիայի մասնակից չեն: Այդ «շատերից» մի մասը վալիդատորին հպում է բլոկավորված, անգումար քարտ կամ արդեն օգտագործված QR-տոմս և, ստանալով մերժում, զարմացած հայացքով նայում է վարորդին ու առաջ շարժվում: Մյուս մասը տրանսպորտ է նստում հետևի դռնից և, խառնվելով այլ ուղևորներին, «մոռանում» վճարել: Շատ քիչ են այն ուղևորները, որոնք գլուխները բարձր, առանց վճարելու անցնում են վարորդի և վալիդատորի կողքով: Փառք Աստծո, որ այդպիսինները դեռ կան: Ինչևէ ...

Վաղոն էլ որ չլիներ՝ ապրելը լրիվ անիմաստ էր դառնալու: Իրիկունը եկավ, որ գարունս շնորհավորի ու հենց դռների մեջ հարցրեց. - Հարևան, «խտրականությունը» ի՞նչ ա: