Վարդան ԽԱՐԱԶՅԱՆ. Վանո Սիրադեղյանի մասին

Գրողների տանից դուրս եկած՝ մի քիչ լավ, քայլում էի Վանոյի հետ: Ասի՝ պատմվածք ունեմ «Գարունում», ասեց՝ ի՞նչ անեմ, ասեմ տպե՞ն: Ասի՝ չէ: Քիչ քայլեցինք: Ասի՝ դու գրող ես, գործ չունես դրանց հետ... Ինքը հասկացավ, որ քաղաքականությունը նկատի ունեմ և մի տեսակ արհամարհեց ինձ. այդ պահին Շարժումն էր Ղարաբաղյան: Բաղրամյանով բարձրացանք մի քիչ. նա Տեխնիկայի տուն էր գնում՝ ՀՀՇ: Ու ինքը գնաց վերև, ես՝ ներքև... Չէի ուզում, որ այդ մեծ գրողն ու լավ մարդը մխրճվի ոչ իր մարտը: Բայց Վանոն լքեց իր գրականությունը. խնդիրը ես չէի, Աստվածն էլ ասեր՝ նա տարված էր մեծ, ու, ինչպես վերջում է պարզվում, խաբող երազանքներով: Եվ սակայն Վանոյի պես ՝ չկա: Ու իր «Գառ ախպերիկը» միշտ մոտս է:

Մեկնաբանություններ