Խե՜ղճ, խե՜ղճ մարդ արարած։ Մեղքերի, հակասությունների մեջ թաղված, բնազդներիդ ձեռը կրակն ընկած, ինքդ քեզ ոչնչացնող, շրջապատդ բնաջնջող, անզորությունից ատելության սարդոստայններ հյուսող ու դրանց մեջ խճճվող, իրականությունից փախչող ու օդում քեզ համար անիրական ամրոցներ կառուցող հիվանդ արարած։

Պիտի հիասթափեցնեմ բոլոր նրանց, ովքեր փորձում են «Իմ տունն իմ ամրոցն է» ասույթի մեջ «հայկական հետք» փնտրել: Իրականությունն այն է, որ արտահայտության հեղինակը անգլիացի իրավաբան Էդվարդ Քոկն է (1552-1634), միտքն ասվել է անգլիական օրենսդրությանը վերաբերող աշխատություններից մեկում և միանգամայն այլ համատեքստում:

ԱՄՆ-ից վերադառնալուս նախօրեին հեռախոսազանգ եկավ։ Աղջիկս` Սաթենիկը, մի երկու բառ, խոսք փոխանակելուց հետո լսափողը մեկնեց ինձ, ասելով. - Թոքատն է, քեզ է հարցնում։ - Հովսե՞փը, Պոլիս չէ՞ր,-զարմացա։

Ով տեղը չբերեց, ասեմ՝ սա Երկիր մոլորակն ա, հա՛, մեր սիրելի, հարազատ Երկիր մոլորակը։ Սա Խաղաղ օվկիանոսն ա՝ էնքան մեծ, որ Երկրի որոշակի դիրքից նայելիս՝ կարծես ամբողջ երկիրը պատած լինի։ Պարզապես՝ մենք հազվադեպ ենք էս դիրքից նայում, որովհետև մեզ ավելի շատ հետաքրքրում ա էն դիրքը, որի վրա երևում են մայրցամաքները։ Չէ՞ որ մենք ցամաքային կենդանիներ ենք ու հենց մայրցամաքների վրա ենք ապրում։ Մեզ մենք ենք հետաքրքրում, իսկ Երկիր մոլորակը՝ էնքանով, ինչքանով մենք երևում ենք դրա վրա։

Նա հասարակության թշնամին է և բարեկամն իր ժողովրդի թշնամիների։ Նա թունավորիչն է ազգային կյանքի։

20-րդ դարի սկզբին մի շոտլանդացի ֆերմեր վերադառնում էր տուն։ Անցնելով ճահճուտ տարածքի կողքով՝ հանկարծ նկատում է մի տղայի, որը փորձում էր դուրս գալ ճահճից։ Ֆերմերը արագ կտրում է մի հաստ ճյուղ և, զգուշորեն այն մոտեցնելով խորտակվողին, դուրս է քաշում ճահճից:

Շատերը կարոտով են հիշում սովետական տարիները, համարում են, որ ամեն ինչ ճիշտ էր ու լավ։ Ուրիշները նզովում են ու ամեն չարիք դրա հետ կապում։ Բայց պետք ա հասկանալ, որ երկիրը մենակ իշխանությունը չի։ Երկիրը նաև ժողովուրդն ա։ Դրա համար էլ՝ էդ տարիներին լավն էլ կար, վատն էլ։

Էս լուսանկարը կես դար առաջ ա արվել՝ 1973 թվին։ Առաջին բջջային հեռախոսը՝ «Մոտոռոլա» ընկերության, որը մի կիլո էր կշռում, 25 սանտիմետր երկարություն ուներ, լիցքավորվում էր 10 ժամում, ու հետո կարելի էր կես ժամ խոսել։

Ճանապարհով գնում էին բարին ու չարը: Նրանք հանդիպեցին երկու մարդու: - Եկ փորձենք, թե մեզանից ով է ավելի ուժեղ, - առաջարկեց չարը բարուն: - Համաձայն եմ, բայց ինչպե՞ս, - պատասխանեց բարին:

Նոր ավտոբուս էի նստել։ Հարյուր դրամից բացի ուրիշ ոչինչ չէր աշխատում։ Մեկը տոմս էր առել, պահեց էն սարքի վրա, սարքը շան տեղ չդրեց։ Ստիպված՝ պայուսակը փորփրեց, 200 դրամանոց գտավ։ Վարորդի հետևը նստած մի տատիկ պատրաստակամությամբ գրպանից երկու հատ 100 դրամանոց հանեց ու ամբողջ ավտոբուսի նախանձոտ հայացքների տակ՝ մանրեց։